Izvor: Večernje novosti, 09.Dec.2014, 19:10   (ažurirano 02.Apr.2020.)

Hrvatski političar pre 150 godina govorio isto što i Šešelj, samo obrnuto

Hrvatski političar Ante Starčević govorio je pre 150 godina, isto što i lider radikala Vojislav Šešelj, samo u korist Hrvata. Šešelj smatra da Srbija polaže pravo na teritoriju čitave Makedonije, Crne Gore, Bosne i Hercegovine i na teritoriju Hrvatske zapadno do linije Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica. Sad je takođe dodao i severnu Albaniju, sve do Drača, na ovaj spisak. On, međutim, nije prvi srpski nacionalista iznosi ovakve težnje, bilo je i 19. i u 20. veku Srba >> Pročitaj celu vest na sajtu Večernje novosti << koji su to isto ili slično pričali. Lider radikala, takođe, smatra da su svi današnji Makedonci, Crnogorci, Bosanci, Hercegovci, Dalmatinci i većina ostalih Hrvata zapravo Srbi. Tačnije, svi oni koji govore štokavskim narečjem su Srbi, bez obzira da li to znaju ili ne (ovo je teza koju je prvi izneo Vuk Karadžić 1836. godine, tako da ni ovo nije originalno Šešeljeva zamisao). Ako ne, onda će ih Šešelj “ubediti” da jesu. Štaviše, on smatra da Hrvata skoro više i da nema, osim u čakavskim predelima, gde žive jedini istinski Hrvati, pošto je pod naletom Turaka njihovo plemstvo izbeglo u Zagorje gde je potčinilo kajkavce i oko tog prostora napravilo Hrvatsku kakvu danas znamo. Srbija polaže pravo na pomenute teritorije zbog obećanja koje su nam dali saveznici u toku Prvog svetskog rata. Takvim tumačenjem tih događaja mi smo zapravo u Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca ušli s tim zemljištem koje smo, da je tako odlučilo naše rukovodstvo, mogli da anektiramo Kraljevini Srbiji. Od početka Drugog svetskog rata postoje srpski nacionalisti koji barataju sličnom ili identičnom argumentacijom. Ante Starčević, koji se smatra hrvatskim “ocem domovine”, živeo je i stvarao u drugoj polovini 19. veka. Bio je teoretičar hrvatskog nacionalizma i osnivač Stranke prava. Iako mu je majka bila Srpkinja, bio je izrazito antisrpskih stavova. On je tvorac histerije koja je rezultirala ustaškim genocidom tokom Drugog svetskog rata i konačnim izgonom Srba iz Krajine 1995. Ustaše nikad nisu krile da im je on politički otac. U čemu je sličnost njegovih ideja koje je pre 150 godina propagirao Hrvatima, i ideja Šešelja koje u poslednjih 25 godina propagira Srbima? Prvo, gde su granice Velike Hrvatske? Starčevićeva domovina, kako je on video, proteže se na gotovo identičnom prostoru na kome je i Šešeljeva Srbija, te obuhvata današnju Hrvatsku, Sloveniju, Bosnu, Hercegovinu, Crnu Goru, severnu Albaniju i Srbiju sve do Timoka. Baš kao što lider radikala Makedonce smatra ''vardarskim'' Srbima, Starčević je Slovence smatrao ''gorskim'' Hrvatima. ''Od Alpa do Timoka'' se u srpskom slučaju pretvara u ''od Vardara do Karlovca''. Drugo, Srbi uopšte ne postoje, baš kao što skoro pa ne postoje Hrvati, po Šešelju. Svi Srbi su zapravo Hrvati, baš kao i njihove dinastije, počev od Vlastimirovića i Nemanjića. Na Balkanu, što se tiče slovenskog življa, postoje samo Hrvati i Bugari. Srbi su bili puke sluge hrvatskih vladara, a u caru Dušanu se “ugasio poslednji trag prejasne hrvatske dinastije Nemanjića”. Obilić je takođe Hrvat, ali ne i Vuk Branković, koji je tipičan primer Srbina. Danas postoje “slavenosrbi”, ali to je karakterna osobina čoveka koji je “sužanj i u fizičkom i duhovnom smislu”, onaj koji služi svakoj vlasti koja se pojavi. Oni su “smeće naroda” koji je “Hrvatsku izdao i, ako ustreba, opet će je izdati, makar bez svoje koristi, samo da nju izdaju”. (Ovo je gotovo identično stavu koji srpski nacionalisti imaju o Hrvatima). U tom smislu drastičnije pristupa materiji nego Šešelj, koji ipak ne negira da su neki ljudi koji sebe zovu Hrvatima zaista istinski Hrvati. Obojica se slažu oko toga da su bosansko-hercegovački muslimani Srbi, odnosno Hrvati, pa možda čak i oko toga da su, po rečima Starčevića, to pripadnici “našega najčišćega, najnepokvarenijega naroda”. Treće, pravo. Hrvati, po Starčeviću, doslovno polažu pravo na teritorije koje je on želeo da pripoji svojoj domovini. Naime, zasnivajući ovu tezu na nizu falsifikovanih dokumenata poput “Pakta konvente”, kojim je navodno Kraljevina Hrvatska u 12. veku svojevoljno ušla u sastav Ugarskog kraljevstva, pa preko svih posledičnih dokumenata, Hrvati su u Ugarsku, a potom i u Austriju i Austrougarsku, uneli sve teritorije koje Starčević vidi kao Hrvatske. Prema tome, one bi trebalo da pripadnu nezavisnoj Hrvatskoj, kad se jednom oslobodi austrijskog i mađarskog jarma i tamnice, baš kao i Srbiji u suprotnom slučaju, kad se oslobodi jugoslovenskog.Starčević je kasnije ublažio neke svoje pozicije, pa tako piše da nije bitno kako se ko zove, da li je Srbin ili Hrvat, pa i da “makar se svi proglasili za Hotentote ili nas se svaki zvao posebnim imenom, samo da budemo svi slobodni i srećni”. (Telegraf)
Pogledaj vesti o: Vojislav Šešelj

Nastavak na Večernje novosti...