Izvor: Blic, 02.Jul.2007, 12:00 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Svetli već 75 godina
Tehnološka čuda rađaju se iz dana u dan. Danas je to informatička sfera, svet računara, interneta, mobilne telefonije i drugih kojekakvih čuda. Nekada je mehanika i elektroindustrija bila oblast u kojoj su se rađali novi izumi i nove senzacije.
Penzionisani nastavnik matematike Stojan Petrović ima sačuvanu „Tungsramovu" sijalicu od 50 sveća koja je ispravna i nakon 75 godina od trenutka kad je proizvedena. I, što je još zanimljivije, bolje sija nego mnoge moderne sijalice >> Pročitaj celu vest na sajtu Blic << koje se danas serijski proizvode.
- Sijalicu je, u dvorištu kuće u kojoj je živeo, montirao moj pokojni otac Ljubo, daleke 1933. godine. U reportaži sarajevske revije „Svijet", u tekstu objavljenom 29. januara 1973. godine, autora Željka Rodića, navedeno je da je moj otac žarulju montirao 5. maja te 1933. godine. Reportaža je nastala nakon 40 godina, koliko je žarulja do tada i korišćena. Ova neobična sijalica korišćena je sve do 1997. godine, kada je stara kuća srušena. Do tada je, naime, bila u upotrebi. Sada je čuvam kao relikviju i uspomenu na svoga oca. Ovih dana smo se u Muzeju Semberije, kod direktora Mirka Babića, uverili da je sijalica ispravna i da svetli bolje nego ove sadašnje sijalice - ispričao je Stojan Petrović i naglasio da danas od četiri-pet sijalica u kući, nakon par dana njihove upotrebe možete očekivati da jedna crkne. Takav im je kvalitet.
I dok razgovaramo o dugovečnoj „Tungsramovoj" sijalici, uspomene naviru. Stojan Petrović se vraća u davna, prohujala vremena.
- Otac Ljubo bio je poznat kao Ljubo blagajnik. Svojevremeno je radio kao šef računovodstva u opštini Bijeljina. Tu je i penzionisan daleke 1951. godine. Zanimljiv je bio i njegov život. Službovao je još 1913. godine kao sudski pisar u Kotarskom sudu. Odbili su ga u Narodnoj banci, nije još imao ni 18 godina. Odvedoše ga u aps 1914. godine. Terali školarce. On i Marko Marković, književnik iz Zvornika, bijahu svojevremeno, 1908. godine, jedina seljačka deca u Trgovačkoj školi. Bio je moj otac i na solunskom frontu prebegao je 1917. godine u Italiju, prešao reku Pijavu, ali ga ne priznadoše posle kao dobrovoljca. Radio je i kao šef računovodstva na bijeljinskoj železnici, nakon toga u Zemaljskoj banci, dočekao duboku starost kao penzioner. Umro je 1983. godine, u 87. godini života - završava svoju priču Stojan Petrović.
Zanimljiv je još jedan detalj iz reportaže u sarajevskom „Svijetu". Ljubo Petrović pričao je te davne 1973. godine kako nekada devedeset odsto seljaka nije znalo šta je pšenični hleb pa došlo vreme da ni crni hleb neće više da jedu. U to vreme kukuruzno brašno i proja potisnuti su belim hlebom i pšenicom. Tito se spominjao s dužnom pažnjom, u stojećem stavu. Živelo se dobro u njegovo vreme, pričao je tada Ljubo Petrović. Njegova generacija je jedno odelo nosila i po 20 godina, a, eto, govorio je, došlo vreme da ne znaš ko je car, ko je kaplar. Bilo je i tada lopova na koje se Ljubo Petrović s pravom ljutio. Da li se nešto promenilo nakon četrdesetak godina?
.jpg)
