Izvor: Politika, 03.Mar.2010, 23:11 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Madžarevo hodočašće
Resital Šopenove muzike u sali Kolarčeve zadužbine u okviru ciklusa „Velikani muzičke scene” održao pijanista Aleksandar Madžar
Kao hodočasnike muzike, pijanista Aleksandar Madžar okupio nas je na Šopenov rođendan, kako bismo obeležili 200. godišnjicu (1.03.1810 – 1.03.2010) jednog od najizvođenijih kompozitora u celom svetu.
Ako bismo pomislili muzičku želju koju bi trebalo da nam ispuni ovaj pijanista, onda bi to na prvom mestu bili impresionisti, >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << muzika Debisija i Ravela, a odmah posle njih, Šopenova muzika.
Iako naš pijanista, danas profesor u Briselu i Bernu, a „građanin sveta” po koncertima koje priređuje na svim kontinentima i sa uvaženim dirigentima i orkestrima, ima specifičan odnos prema Šopenovoj muzici, on je publici blizak i ona je i ovoga puta ovacijama pratila izvođenje sledećih kompozicija: u prvom delu Nokturno op. 62 br. 1, Skerco op. 54 br. 4, Četiri empromtija, op. 29, 36, 51 i posthumni opus kao i Polonezu As dur op. 53. U drugi deo programa uvela nas je Balada op. 52 br. 4, a zatim je usledilo svih Dvanaest etida iz opusa 25.
Pristup Šopenovoj muzici Madžar je izrazio sasvim klasičnim i tradicionalnim sviranjem u kome nije bilo preterivanja ni u tempima, ni u rubatima niti u dinamici. Ali, svaka misao, svaki akord i ton bili su duboko promišljeni i mi smo njegovu ideju, misao i filozofsku potku mogli da pratimo skoro kao paralelnu nit brioznim, lako postižućim pasažima, perlastim nizovima brzih nota, pa je on najveće domete pokazao ove večeri u skupinama komada iste vrste, kakvi su Četiri empromtija koja su zvučala kao jedinstveni ciklus različitih karaktera, kao i Dvanaest etida iz opusa 25.
Isto tako su svih dvanaest etida imale zajedničku ideju i svaka etida je pojedinačno komunicirala sa prethodnom i sledećom, bilo na način kontrasta ili produženja dramaturškog toka. Na ovaj način interpretirane, etide su posedovale sadržajnost celine sastavljene od oaza mira i lirike, odnosno napetosti – u brzim, tehnički do kraja doteranim komadima.
Taj misaoni proces koji ne dozvoljava plačnu sentimentalnost, ali i ne uznosi do ushićenja, poseduje izuzetnost u najmanje jednom elementu izvođaštva, a to su nijansirana pijana, najtiša dinamika koja nikada ne ostavlja utisak površnosti i pukog preletanja prstiju preko klavijature. Madžareva pijana su duboka i sadržajna, rečita i zaustavljajućeg daha.
Možda nam taj, u osnovi lirski i filozofski pristup, ostaje dužan ostalih izražajnih dimenzija kada su u pitanja dela kao što su Skerco op. 54 br. 4, a ponajviše je manjkav u odsustvu patetike i herojstva u Polonezi u As duru.
Madžar je svoj i ubedljiv kada može da izrazi intelektualnost pristupa i širinu umetničkih pogleda.
Branka Radović
[objavljeno: 04/03/2010]
.jpg)
