Izvor: KMnovine.com, 10.Jun.2018, 10:01 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Vladika Artemije: Portret, biografija - duhovni vođa Srba s kraja 20. i početka 21. veka
Njegovo Preosveštenstvo Episkop Artemije Radosavljević rođen je 15. januara 1935. godine u selu Lelić kod Valjeva, rodnom selu Sv. Vladike Nikolaja žičkog i ohridskog.
KM Novine donose tekst iz 2007. godine koji predstavlja sažet portret lika i dela vladike Artemija i donosi pregršt detalja zanimljivih i korisnih kako za podsećanje na sve ono što je episkop Artemije uradio neposredno pre progona sa Kosova i Metohije, tako i za bolje >> Pročitaj celu vest na sajtu KMnovine.com << razumevanje događaja koji su potresli SPC kanonskog episkopa i verno stado odveli u egzil.
Rano je upoznao o. Justina Popovića (Sv. Justina Ćelijskog) koji je u to vreme boravio u manastiru Ćelije, kod Valjeva. Otac Justin ga je zamonašio nakon završetka bogoslovije 20. novembra 1960. godine u manastiru Ćelije.
Po završetku Teološkog fakulteta u Beogradu upisuje postdiplomske studije u Atini gde je odbranio sa uspehom doktorsku disertaciju sa temom "Tajna spasenja po Svetom Maksimu Ispovedniku"⇗. Zatim se povlači u manastir Crna Reka gde provodi 13 godina. Izabran je za Episkopa raško-prizrenskog u maju 1991. godine.
Bilo je to nekako na sam dan svete velikomučenice Marine 30/17. jula 1978. godine, kada je jeromonah Artemije došao u, do tada zapusteli, mali manastir Crna Reka kod Ribarića, na obroncima Mokre Gore. Taj događaj kao da je nagovestio da će smireni crnorizac Artemije morati da prođe trnovitim, mučeničkim putem, kako bi došao do svog cilja - Carstsva Nebeskog i večnog Spasenja, kako je i sam Gospod naš Isus Hristos to prorekao onima koji hoće pobožno da žive. I nije mnogo dana prošlo dok se svuda pročulo da je smireni jeromonah Artemije, doktor teologije, došao da samuje u pustinjskom manastiru Crna Reka.
Manastir Crna Reka
U početku, život u ovom, tada jedva pristupačnom i zabačenom mestu na kojem se nalazio manastir, nije bio nimalo lak; trebalo je dosta prepešačiti po nepogodnom terenu i kamenjaru da bi se došlo do neophodnih sredstava i namirnica za život, a na drugu stranu Ibra u Ribarićima prelaziti čamcem, jer most preko Ibra još nije bio sagrađen. Ipak, i u to vreme hristomrzećeg i hristoprogoniteljskog komunizma i titoizma postojale su pobožne duše koje su htele svoj život da posvete spasenju svoje duše, sticanju Duha Svetog i Večnog Života.
I nije se ovo svetilo sa visoke gore moglo dugo sakriti. Veoma se brzo glas o životu avve Artemija proneo među srpskom omladinom, koja je bila žedna života po Bogu. Među prvima koji dolaze da svoj život provedu pored ovog opitnog monaha je današnji episkop timočki (danas žički) Justin. Posle kratkog vremena dolaze i ostali iskušenici koji su danas uglavnom starešne manastira u raško-prizrenskoj eparhiji. Godine 1991. vladika raško-prizrenski Pavle biva izabran za Patrijarha Srpskog, a na njegov predlog episkop raško-prizrenski postaje jeromonah Artemije.
Episkop Artemije, Crna Reka - 1996.
Po svom dolasku u Prizren, na katedru drevne raško-pizrenske eparhije, episkop Artemije kreće sa obnovom liturgijskog života u Bogopoverenoj mu eparhiji, u kojoj će sve do danas napasati povereno mu pravoslavno stado.
Godine 1991-92. vladika Artemije neumorno kreće u obnovu manastira svoje eparhije: najpre manastiri Zočište i Visoki Dečani, u koje šalje po jednog jeromonaha i nekoliko monaha i iskušenika, kako bi se uspostavio opštežiteljni poredak i manastir zaživeo. Ubrzo zatim, nastavlja se obnova monaškog života i u manastiru Svete Trojice kod Mušutišta, manastira Sokolice, Gračanice, i sve to postaju neosvojiva utvrđenja i pribežišta mladim iskušenicima i iskušenicama željnim Vode Žive.
Manastirska ckva u selu Mušutite posle obnove ali pre rata na Kosovu i Metohiji, nakon okupacije šiptarski teroristi su je porušili do temelja.
Uza sve dužnosti i obaveze u samoj eparhiji, episkop Artemije se sve više uključuje u borbu za zaštitu kolevke srpskog naroda - Kosova i Metohije. Mnogo je i tada bilo ljudi koji su vladiku Artemija rado etiketirali i ''častili'' svakavim nazivima. Među njima su se najviše isticali pojedinci iz Miloševićevog režima koji su na vladiku iznosili svakojake klevete. Vladika, međutim, nije odustajao od borbe da se spase što se može spasti. I kada se danas pogleda unazad, jasno se može primetiti da je vladika Artemije bio u pravu po mnogim pitanjima, a da sve što se na Kosovu i Metohiji sačuvalo, sačuvalo se zahvaljujući njegovoj požrtvovanosti i neumornom trudu, kao i trudom i molitvom monaštva i sveštenstva eparhije raško-prizrenske i vernog naroda sa ovih prostora.
Manastir Sopoćani
Godine 1995-96. blagoslovom episkopa Artemija kreće se u obnovu monaškog života u manastiru Sopoćani kod Novog Pazara, gde, kao i u sve ostale manastire, kao iz neke duhovne košnice, dolaze monasi iz crnorečkog manastira, kako bi i na ovom mestu uspostavili kinovijski poredak i nastavili sa slavljenjem Presvete Trojice, kako je to i vekovima ranije bilo.
Godine 1996-97. počinje obnova manastira Binač i Gorioč kod Vitine gde takođe dolaze monasi iz Crne Reke i monasi iz Manastira Svete Trojice kod Mušutišta, a manastir Svete Trojice postaje ženski manastir, u početku sa tri sestre da bi kasnije, pred njegovo divljačko paljenje i rušenje u manastiru živelo već 9 monahinja.
Godine 1994-98, na insistiranje episkopa Artemija, pomoću opštine Prizren i saglašnošću Zavoda za zaštitu spomenika kulture kreće se sa obnovom Manastira sv. Arhangeli kod Prizrena, drevne zadužbine cara Dušana. Marta 1998 godine bratstvo se useljava u novopodignuti konak i time se završava obnova manstira raško-prizrenske eparhije u mirnodopskim uslovima.
Manastir Sv. Arhangela
Po okončanju NATO bombardovanja Jugoslavije u junu 1999. godine, počinje veoma teška borba za opstanak srpskog naroda na Kosovu i Metohiji. Vreme od 1999. godine pa do danas (2007.) bilo je veoma naporno kako za verni narod sa Kosova i Metohije tako i za sveštenstvo i monaštvo raško-prizrenske eparhije, a ponajviše za onoga ko je pred Bogom odgovoran za duše naroda svoje eparhije, episkopa Artemija, koji je samo mogao nemo da gleda rušenje 150 pravoslavnih Hramova i manastira, sluša o pogibiji, nestancima i kidnapovanjima mučeničkog srpskog naroda i ostalog neabanskog življa na prostorima njegove eparhije. Silna obećanja visokih predstavnika Evropske Unije i Ujedinjenih Nacija da će se situacija smiriti, da će se manastiri obnoviti, prognani vratiti, kidnapovani osloboditi, mrtvi pokopati, pala su u vodu. 17. marta 2004 godine, “Kosovska Oluja” proterala je za samo 2 dana 4.000 Srba sa svojih ognjišta, srušila još 36 crkava među kojima i dva manastira, Devič i svete Arhangele, i odnela sa sobom desetinu ljudskih života.
Nemački vojni sveštenik (sa zelenom beretkom na glavi) ispred manastira sv Arhangela mesec dana nakon martovskog pogroma.
Ubrzo posle toga, svi strani predstavnici na Kosovu i Metohiji zaboravivši šta se desilo samo par nedelja ranije, nastavili su da veličaju Kosovsku privremenu vladu, a na mesto premijera biva izabran ratni zločinac i ubica čije ime nećemo pomenuti jer je nedostojan pominjanja.
Posle svih nemilih događaja po narod Kosova i Metohije, krenula je hajka na episkopa Artemija jer je sa svojim monaštvom i sveštenstvom spremao tužbu Međunarodnom sudu u Strazburu protiv Nemačke, Velike Britanije, Francuske i Italije, zemalja koja su uzele za obavezu da se brinu o narodu Kosova i kosovskim svetinjama, a pokazalo se da prstom nisu mrdnuli kako bi zaštitili napadane i tako ispunili svoje obaveze.
Nažalost, vojnici KFOR-a pomenutih zemalja su samo nemo gledali nasilje nad nedužnim narodom, a ništa nisu učinili kako bi se nasilje zaustavilo. Dakle, zbog tužbe koju je eparhija raško-prizrenska na čelu sa svojim episkopom pripremala, usledio je neverovatan bojkot vladike Artemija od strane Međunarodne Zajednice, koja nikako neželi da prihvati poraz i neuspeh svoje misije na Kosovu i Metohiji.
Nakon progona vladike Artemija
Sličan prezir prema episkopu Artemiju počeli su da pokazuju i neki episkopi naše Crkve, koji iz nekih svojih interesa žele da se dodvore šiptarskim teroristima, a u čemu im, na žalost, pomaže nekolicina monaha manastira Visokih Dečana na čelu sa igumanom dečanskim, Teodosijem.
Sledeće, skandalozno postupanje prema episkopu Artemiju, kako od strane gore međunarodnih institucija, tako i pojedinih episkopa naše Crkve, a ponovo i nekih monaha Dečanskog manastira, desilo se kada je episkop Artemije odbio da dopusti da srušene crkve i manastire na Kosovu i Metohiji zidaju oni koji su ih rušili.
Tada je počeo užasan progon episkopa Artemija i njemu odanih monaha i sveštenika, koji traje i danas. Međutim episkop Artemije ne podleže pritiscima i predlozima koji se vrše na njega, jer zna da bi tim svojim ustupcima pristao na kompromis sa zlom, i time, pre svega doprineo potpunom nestanku svoga vernog naroda sa ovih prostora...
U isto vreme od 1999. pa sve do 2006. godine obnova kosovsko-metohijskih manastira nije zapostavljena. Obnovljeni su manastiri Duboki Potok, Đurđevi Stupovi, crkva Svetog Nikolaja kod Raške pretvorena je u ženski manastir koji danas broji 17 monahinja, a 2005. obnovljen je i manastir sv. Arhiđakona Stefana u Banjskoj. Od manastira uništenih u šiptarskom divljanju od dolaska NATO snaga na Kosovo, obnovljen je manastir sv. Vrača u Zočištu koji je srušen 1999 godine, zatim manastiri Devič i sveti Arhangeli, koji su spaljeni 17 marta 2004, a koje posle uzaludnih i lažnih obećanja međunarodne zajednice, obnavlja sama eparhija preko svog građevinskog centra “Rade Neimar” koji izgrađuje još tri nova manastira u eparhiji raško-prizrenskoj.
Dečanci obradovani Bajdenom
I tako, nesposobna Evropska Unija posredstvom nekih episkopa naše crkve i zabludelih ovaca vladike Artemija, koji su samo instrumenti u njihovim rukama, uzalud pokušava, zajedno sa ekstremnim šiptarskim lobistima, da se otarasi episkopa Atemija koji je jedan od najčvršćih stubova naše Svete Crkve i koji je, sa svojim monaštvom i sveštenstvom, po volji Božijoj jedina kočnica nezavisnom Kosovu, i time i novom nasilju na nad našim narodom na ovim prostorima.
Danas monaštvo raško-prizrenske eparhije broji oko 180 monaha i monahinja, što je dve trećine ukupnog broja monaštva Srpske Pravoslavne Crkve. Episkop Artemije je ispovednik i duhovnik i mnogim monasima i monahinjama van svoje eparhije, koji u njemu vide dobrog pastira i blagog oca koji im nesebično pomaže i vodi ih putem spasenja.
I posle rogona veliki broj monaha ostao je a i novi su prišli episkopu Artemiju iako u egzilu i uslovima mnogo nepogodnijim nego što bi imali u manastrima pod vođstvom onih koji pristaju na "kompromise" i izdaju.
Borba između dobra i zla traje već hiljadama godina i ona se nastavlja iz dana u dan. Iskustvom Crkve, u svemu što je Ona prošla kroz vekove znamo da je ta borba sve strašnija i sve jača pa ne treba da se čudimo ogromnom teretu i velikim pogrdama, nipodaštavanjima, klevetama, pa čak i pretnjama smrću koje na pravednike Božije nailaze u ova smutna vremena. I neka da Bog da se i dalje pravednici krepe Bogom, a Bog preko njih neka krepi i čuva nas. Amin.
Izvor: KM Novine :: © 2014 - 2018 :: Hvala na interesovanju
Pogledaj vesti o: Autonomna pokrajina Kosovo i Metohija
