Izvor: Politika, 30.Okt.2008, 23:37 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Bratstvo i jedinstvo srpskih i hrvatskih negativaca
Veze među članovima kriminalnih struktura sa područja bivše Jugoslavije i danas su jake i nisu prekidane ni za vreme rata na ovim prostorima. Robert Matanić, koji je uhapšen zbog sumnji da je povezan sa ubistvom Pukanića, na primer, još 2005. godine dovođen je u vezu sa Sretenom Jocićem u javnosti poznatijem kao Joca Amsterdam. Naime, Matanić je srpskoj javnosti postao poznat u septembru 2004. godine, kada je u Sofiji ubijen Milčo Bonev, vođa bugarske mafije. Za ovu likvidaciju, ali >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << i za još nekoliko naručenih ubistava bosova tamošnjeg podzemlja, bugarska policija optužila je Matanića. Prema tadašnjim informacijama srpske policije, za ubistvo Boneva, Matanića je angažovao upravo Jocić.
Da je Joca Amsterdam dobro upućen i u „hrvatske društvene prilike” govori i činjenica da je sa Hrvatom Ivorom Vucelićem pregovarao o kupovini imovine generala Vladimira Zagorca, vredne 40 miliona evra. Vucelić je priznao da je kontaktirao sa Jocićem, ali da se od konkretizacije planova odustalo jer je „ponuda iz Srbije bila neozbiljna”.
Ovo je, očigledno, samo jedan od otkrivenih slučajeva saradnje među hrvatskim i srpskim „žestokim momcima”. Da Srbi i Hrvati, bar na ovom polju, sarađuju odranije svedoči i primer Ljubiše Buhe Čumeta, zaštićenog svedoka u postupku protiv optuženih za ubistvo premijera Đinđića, koji je, posle bekstva iz Srbije, utočište pronalazio u stanovima svog kuma Vlade Brkića u Zagrebu. Holandsko tužilaštvo Brkića tereti za krađu i šverc luksuznih automobila. Hrvatske obaveštajne službe povezuju ga i sa Andrijom Draškovićem koji je u Srbiji često dovođen u vezu sa nezakonitim poslovima. Pored Buhe i Draškovića, utočište u Brkićevim stanovima i Zagrebu ili u njegovom rodnom selu Kolbuku kod Ljubiškog pronalazio je i Milorad Ulemek Legija, koji je prvostepeno osuđen na 40 godina zbog ubistva premijera Zorana Đinđića.
Od trojice spomenutih samo je Buha javno govorio o svojim vezama sa Brkićem. U iskazu koji je dao tokom policijske akcije „Sablja”, Buha je Brkića opisao kao „čoveka sa dobrim vezama” spominjući pri tom imena hrvatskog generala Hrvoja Petrača i Željka Bagića, bivšeg savetnika za nacionalnu bezbednost hrvatskog predsednika Stjepana Mesića. Buha je, prema istim informacijama, govorio o dugogodišnjim predratnim vezama između beogradskih i hrvatskih krijumčara droge, nafte, oružja i automobila.
Prema tvrdnjama obaveštajnih struktura NATO, utočište u Brkićevom rodnom Kolbuku, posle ubistva premijera Đinđića, našao je i Milorad Ulemek Legija. Posle dojave da se u Kolbuku krije jedan od tada najtraženijih srpskih begunaca, specijalna jedinica SFOR-a pretresla je Brkićevu kuću, ali Legiju nije našla. Po ubistvu Ljulizma Krasnićija, zagrebačkog zelenaša i jednog od vođa albanske mafije u hrvatskoj prestonici, likvidiranog u sačekuši identičnoj mnogim u srpskoj prestonici, policija susedne zemlje osumnjičila je Draškovića. Ne mareći za to, Drašković je nastavio luksuzno da živi, odsedajući u najelitnijim hotelima na Jadranskoj obali. Drašković je boravio širom rivijere i to od Poreča i Opatije do Dubrovnika.
Hrvatske sigurnosne službe od 2000. godine beleže česte kontakte Andrije Draškovića i Brkića, u Poreču i Opatiji. U društvu sa Brkićem i Marijom Čavrom, zagrebačkim ugostiteljem i svojim dobrim prijateljem, Drašković se često susretao i sa biznismenom Draženom Golemovićem. Bio je, prema nezvaničnim informacijama, zainteresovan za poslovna ulaganja u Poreču, gde mu je Golemović ostvario kontakte i dogovarao sastanke. Golemović je, navodno, bio i domaćin Draškovićevim poslovnim večerama sa Ljazimom Osmanijem, bogatim Albancem iz Hamburga, koji se dovodi u vezu sa trgovinom narkoticima i međunarodnim lancem prostitucije.
I Srbi su znali da uzvrate gostoprimstvo hrvatskim „kolegama”. Najpoznatiji je primer Ivana Ice Matekovića, koji se posle otmice sina generala Zagorca skrivao u Beogradu. Njega su, navodno, „odali” želja za širenjem posla u Srbiji i neobično buran noćni život. Otmica sina generala Zagorca organizovana je, inače, po modelu otmice sina Lepe Brene i Bobe Živojinovića, u koju je navodno bio umešan i Momir Radulović, jedan od organizatora lanca šverca cigareta u Srbiji i Crnoj Gori. Radulović je likvidiran u španskom letovalištu Kastelafedos u novembru 2005. godine.
Poslednjih godina pojavljivale su se informacije da se odbegli pripadnici „zemunskog klana” skrivaju u Hrvatskoj. Mediji su novembra 2006. godine objavili da se Vladimir Milisavljević, zvani Vlada Budala, krije u Zagrebu, a da mu društvo pravi Sretko Kalinić. Pisano je i da je spremano ubistvo Milisavljevića u Zadru. Tada su spomenuti i braća Goran i Zoran Popović, koji imaju i hrvatsko i srpsko državljanstvo. Oni su u aprilu 2004. godine pobegli iz zatvora u Sremskoj Mitrovici gde su izdržavali kaznu zbog otmice privrednika Dušana Krstovića. Hrvatska štampa navodila je da su braća nekoliko puta posećivala Donji Lapac nameravajući da kupe hotel. Zoran Popović kasnije je uhapšen u Sloveniji.
B. Cvetojević – M. Derikonjić
[objavljeno: 31/10/2008]
.jpg)
