Izvor: Politika, 20.Mar.2010, 00:52   (ažurirano 02.Apr.2020.)

Za masakr u Srebrenici krivi „homoseksualci u holandskom bataljonu”

Neobično svedočenje penzionisanog američkog generala, bivšeg komandanta NATO-a, pred senatskim komitetom za oružane snage

Od našeg stalnog dopisnika

Vašington, 19. marta – Jedan od faktora zbog kojeg holandski bataljon nije uspeo da 1995. spreči masakr u Srebrenici jeste činjenica da je u njegovim redovima bilo >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << „gej” vojnika, izneo je u svedočenju pred senatskim komitetom za oružane snage penzionisani američki general Džon Šehan, nekadašnji vrhovni zapovednik Atlantske komande NATO-a.

Ova kontroverzna teza je u funkciji američkih unutrašnjih rasprava da li da se i u njihovoj armiji dozvoli da homoseksualci, ili, po ovdašnjoj „politički korektnoj” formulaciji, „pripadnici gej populacije” deklarišu svoju seksualnu orijentaciju prilikom služenja u oružanim snagama. U pomenutom senatskom komitetu već poduže se za ovo iznose argumenti za i protiv i raspravlja da li bi to uticalo na borbenu gotovost.

Prema onome što je juče po podne izneo general Šihan, „nizak moral Holanđana” rezultat je trenda koji je uzeo maha posle urušavanja Sovjetskog Saveza 1991, kada su „nacije kao što su Belgija, Luksemburg, Holandija i druge, zaključile da nema više potrebe za aktivnom borbenom gotovošću... Kao rezultat toga, proglasile su dividende mira i svesno počele da socijalizuju svoje vojske, što je uključivalo i otvorenu homoseksualnost. To je dovelo do toga da su njihove jedinice bile slabo pripremljene za odlazak na ratište, holandski bataljon od koga se očekivalo da odbrani Srebrenicu bio je nedovoljno jak, sa neadekvatnom komandom, pa su Srbi te vojnike privezali za bandere, postrojili muslimane i pogubili ih”.

Kako je preneo Si-En-En, upitan da li su mu i holandski lideri potvrdili da je njihova neadekvatna reakcija u toj situaciji u vezi sa činjenicom da su u njihovim redovima bili gej vojnici, general je odgovorio da jesu. „To su uključili kao deo problema.”

Ovakvoj dijagnozi usprotivio se senator Karl Levin, demokrata iz Mičigena, primedbom da dosad nijedan istoričar nije holandski neuspeh da zaštiti građane Srebrenice pripisao činjenici da su gej vojnici bili u redovima armije. Ekspresno je reagovao i holandski ambasador u Vašingtonu Rene-Džons Bo, poručujući u pisanoj izjavi da je „ponosan zbog činjenice da lezbijke i gejevi otvoreno i sa izuzetnošću već decenijama služe u holandskim oružanim snagama, čak i na vodećim operativnim pozicijama, kao što je to danas u Avganistanu”.

Svrha debate u senatskom komitetu za oružane snage jeste da se sadašnja politika „ne pitaj, ne kaži”, po kojoj homoseksualci mogu da budu u uniformi pod uslovom da se ne izjašnjavaju o svojoj seksualnoj orijentaciji, promeni i da oni otvoreno služe u armiji. U Predstavničkom domu Kongresa u proceduru je ušao i nacrt zakona o ovome, koji zasad nema dovoljnu podršku za izglasavanje.

Promena prakse „ne pitaj, ne kaži” jedno je od predizbornih obećanja Baraka Obame, a između ostalog je i rezultat mnogo veće tolerancije američkog društva prema gej populaciji, ali i njihovom sve većem političkom angažovanju.

Društvo u celini, pa i Pentagon, još je međutim podeljeno. U Kongresu, republikanska opozicija je u čvrstom frontu odbijanja. Praksu „ne pitaj, ne kaži” uveo je inače predsednik Bil Klinton 1993, kao kompromisno rešenje, pošto je njegova inicijativa da ukine tada važeći stav da je „homoseksualnost nekompatibilna sa vojnom službom” naišla na nepodeljeno protivljenje tadašnjeg Združenog generalštaba oružanih snaga.

Danas je situacija u tom pogledu mnogo liberalnija. Današnji načelnik Združenog generalštaba admiral Majkl Malen, u svom svedočenju pred senatskim komitetom za oružane snage, izjavio je da praksa „ne pitaj...” može da bude eliminisana „bez štetnih posledica na moral, regrutovanje i borbenu gotovost armije”. Njegov neposredni prethodnik general Piter Pejs je, inače, 2007. homoseksualnost okarakterisao „nemoralnom”.

U prilog promeni postojeće prakse navode se i primeri drugih zemalja, poimence Britanije, Kanade, Australije i Izraela, koje homoseksualcima dozvoljavaju da služe otvoreno.

M. Mišić

-----------------------------------------------------------

Živu Admiru proglasili mrtvom

Od našeg stalnog dopisnika

Banjaluka, 19. marta – Da Bošnjaci ne biraju sredstva da bi povećali broj žrtva – prema presudi Međunarodnog suda pravde u Hagu – genocida na području Srebrenice potvrđuje dokumentacija do koje je došao naš list. Oni idu čak dotle da žive proglašavaju nestalim, a neke i po dva puta, pod različitim datumima, proglašavaju mrtvim.

U dokumentaciji je i spisak na kojem su 22 Bošnjaka, sahranjena u Memorijalnom centru Potočari. Na osnovu dokumentacije 28. divizije Armije BiH, koja je zaplenjena u Srebrenici, utvrđeno je da oni nisu stradali u julu 1995. godine, što znači da nisu žrtve genocida.

Najinteresantniji je slučaj Admire Sejdić, rođene 1. januara 1972. u Skelanima kod Srebrenice, koja je, navodno, nestala 12. jula 1995. na putu prema Tuzli. Ona je rešenjem Osnovnog suda u Srebrenici 20. februara 2008. proglašena mrtvom. Proverom je utvrđeno da je Admira živa i da je rešenjem Odeljenja za opštu upravu i javne službe opštine Arilje broj 201-07/02 promenila ime i da će se „u budućem pravnom saobraćaju koristiti imenom Slavica Sejdić ”. U ovom aktu, upućenom Osnovnom sudu u Srebrenici, navedeno je da se ona 12. maja 2002. udala za Petra Stefanovića i uzela njegovo prezime. Zahtev za proglašavanje Admire, odnosno Slavice, umrlom podnela je njena majka Bida Sejdić.

Ništa manje nije zanimljiva ni priča o Esadu Dautoviću, koji je – rešenjem Osnovnog suda u Kalesiji broj R2-13/01 od 11. juna 2001. godine – upisan u matičnu knjigu umrlih, iako nikada nije zaveden u matične knjige rođenih. Esad Dautović nije registrovan ni u aktima Administrativne službe opštine Srebrenica, evidencijama Osnovne škole „Petar Petrović Njegoš”, Srednjoškolskog centra, policije, Ministarstva odbrane i Doma zdravlja. Sve to nije sprečilo njegovog oca Aliju da podnese zahtev za naknadi upis Esada u matične knjige rođenih, koji je opštinsko Odeljenje za opštu upravu odbacilo.

Po dva puta, sa različitim datumima, umrlim su proglašavani Šefik Mujić i Saib Ibrahimović. U rešenju Osnovnog suda u Visokom – broj R-56/95 od 5. marta 1998. godine – datum Mujićeve smrti je 11. jul 1995. Prema rešenju sarajevskog Opštinskog suda, broj R0-63/03, Mujić je preminuo 2. avgust 2004. godine. Ibrahimović je, prema rešenju Opštinskog suda u Srebreniku, stradao 12. jula 1995. godine, a u rešenju sarajevskog Prvog opštinskog suda datum njegove smrti je 22. decembar 1996. godine.

Slučaj Dževada Hasankovića iz Pećišta kod Srebrenice specifičan je po tome što on, osim dva datuma smrti, ima i dva datuma rođenja. Hasanković je prvi put rođen 19.septembra 1962. a drugi put 13. marta 1968. godine. Prvi put Hasanković je proglašen mrtvim rešenjem Drugog opštinskog suda u Sarajevu broj RO-2363/98 od 29. marta 2000. u kojem je datum njegove smrti 12. jul 1995. Drugo rešenje o Hasankovićevoj smrti, broj R-1140/99, doneo je Prvi opštinski sud u Sarajevu. Na osnovu ovog dokumenta Hasanković je 24. maja 2000. godine upisan u matičnu knjigu umrlih Srebrenice, a kao datum njegove smrti upisan je 10. jul 1995. godine.

Izvor našeg lista, koji je insistirao na anonimnosti, rekao je da nadležni republički organi imaju saznanja i o drugim, sličnim, slučajevima. On je naglasio da će se o njima voditi detaljne istrage. Naš izvor nije isključio ni mogućnost podnošenja krivičnih prijava protiv lica koja su davala lažne podatke.

Boro Marić

[objavljeno: 20/03/2010]
Pogledaj vesti o: Parada ponosa

Nastavak na Politika...