Izvor: Aleksinac.net, 01.Dec.2024, 14:22
Završno veče festivala iz ugla Ane Stojković
Predstavom „Čudo u Šarganu “ kruševačkog pozorišta u režiji Nebojše Bradića završen je dvanaesti po redu festival Praizvedbe u Aleksincu.
Kultni komad Ljubomira Simovića premijeru je imao početkom aprila ove godine, a prvu postavku davne 1974. godine u režiji Mire Trailović.
„Komad koji ima puno muzike u svom jeziku, atmosferi i neobičnoj poeziji Ljube Simovića za mene je bio veliki rediteljski izazov. Da se vratim tekstu koji spada >> Pročitaj celu vest na sajtu Aleksinac.net << u temelje srpskog pozorišta.
Kada se Ljubomir Simović pojavio, dočekan je kao pesnik i neko ko je pozorištu dao sasvim drugačiju dimenziju.
Pokazalo se da nije samo poezija nešto što je činilo uspeh Ljube Simovića, već upravo ono što je suština njegove drame, a to je njegov uvid u socijalno, društveno i političko biće našeg naroda. Zato njegovi komadi žive i deo su interpretacije mnogih pozorišta – objašnjava reditelj Nebojiša Bradić.
Iako se ova predstava uveliko spremala i za scenu beogradskih dasaka koje život znače u režiji Jagoša Markovića, to Bradića nije obeshrabrilo da odustane od postavke ovog komada na kruševačkoj sceni.
U tome su mu pomogli stalni članovi kruševačkog ansambla predvođeni Biljanom Nikolić koja je pored tumačenja glave protagonistkinje Ikonije bila i predsednica žirija na ovogodišnjem festivalu.
Gomilu moralno posrnulih likova okupljenih u kafani„ Šargan", izgubljenih na periferiji sveta, Simović upliće u gustu mrežu prošlosti i sadašnjosti.
Bradić ovaj tekst postavlja sa ciljem otvaranja mnogih socijalnih, političkih i društvenih pitanja koje nas tokom gledanja predstave uvlače u svoj svet i doprinose razumevanju kako sadašnjosti tako i prošlosti našeg društva.
Da li smo kao pojedinci svi završili u„ mišijoj rupi" ako sami sednemo u kafanu, kako tokom predstave doživljava „Šargan" glumica koja besedi o toj kafani i smatra je stecištem posrnulih, životno ugroženih, samaca, posmatrača, besporodičnih likova koji sanjare o nekom boljem životu, makar kroz udaju, ili bar porodični život, upliće pitanja u nama.
Da li smo ukalupljeni, da li smo sami, šta nam je prioritet, gde se nalazimo i sa kim?
Onda i kafana i samački ručak u njoj predstavljaju društveno gubitnišvo. Mada, povlači i se pitanje socijalizacije sa drugim individuama kroz pokušaj veze koje se neuspešno završavaju, te svaki napor da se neka od želja ostvari, završava se tragično.
Na kraju, ova drama pruža priliku da„ propatimo" sa likovima na sceni na jedinstven način ukorenjen u svakome od nas i zapitamo se da li je patnja i mogućnost da je drugima ne nanosimo zaista moguća.
Pogledaj vesti o: Aleksinac, Kruševac
