Izvor: Politika, 07.Dec.2010, 13:14 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Trivijalni humor, izveštačena gluma
Tekst „Ratna kuhinja” Stevana Koprivice je zamišljen kao antiratna, crna komedija čija se radnja dešava devedesetih godina prošlog veka u Dubrovniku, u kuhinji jednog hotela, u kojoj se, spletom okolnosti, okuplja nekoliko vojnika i jedna dvadesetogodišnja novinarka koja dolazi na ratište sa namerom da svetu otkrije istinu.
Na žalost, ovaj tekst nije kvalitetan materijal za građenje neke iole ozbiljnije predstave.
Preplavljen je opštim mestima, neinventivnim dramskim >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << situacijama, anemičnim likovima bez imalo života u sebi, banalnim dijalozima, pretencioznim (pseudo)političkim porukama, neskladnim elementima fantastike. U tekstu nema ni kvalitetnog humora – on je trivijalan, jer uglavnom izvire iz jeftinih seksualnih aluzija i obilatog korišćenja psovki.
Na žalost, ni režija Milana Karadžića, kao ni glavne glumačke kreacije – Dragana Bjelogrlića (Tomislav Džeko), Milutina Karadžića (Neđa Mileusnić), Sofije Juričanin (Danijela Rašić) i Jakova Jevtovića (Major Đengić) – nisu nimalo pomogli tekstu da bude predstavljen u bar malo vedrijem svetlu. Naprotiv, igra je ostvarena u maniru lažnog, usiljenog, površnog realizma, bez trunke suptilnosti, poetičnosti, nekakvog (ironičnog) odmaka prema likovima i radnji koji bi, eventualno, uspostavili neki značajniji, savremeniji, samosvesniji odnos prema komadu.
Rezultat svega toga je jedna neshvatljivo naivna i idejno i formalno zastarela predstava sa mnogo pucanja i malo pevanja, bez ikakve scenske uverljivosti.
Navedeni glumci su se adekvatno uklopili u takvu jednodimenzionalnost postavke: sve četvoro su pribegli bledom, šablonskom, veoma bučnom i izveštačenom tumačenju likova. Oslanjali su se na spoljne, površne gestove, galamili su i bečili se, igrali uštogljeno i neprirodno, verujući, možda, neki od njih, da su dovoljno velike zvezde i da će samo njihovo prisustvo na sceni biti dočekano sa oduševljenjem.
Ta vrsta nategnute, lažne, glume možda može da prođe u televizijskim serijama, ali u pozorištu, u direktnoj, živoj komunikaciji sa publikom, takav površan i pozerski izraz zaista predstavlja grandomansko ugruvavanje. Ni epizode Ivana Jevtovića (Bojnik Šegota), Nikole Jovanovića (Miško) i Ivana Zekića (Jasenko) nisu nam dale mnogo prostora za optimizam.
U scensku postavku su uključeni i nekakvi elementi trilera/horora, muzika između pojedinih scena je naglašeno tenzična (kompozitor Zoran Erić), kao i promene u osvetljenju, što, valjda, treba da stvori uzbuđenje i nagovesti nešto nepoznato, strašno. Takvo poigravanje sa konvencijama žanra trilera imalo bi opravdanje da je prema njima stvorena neka distanca, da se postavio bitniji, superiorniji stav o tome. Ovako, bez odnosa prema referencama koje se koriste (prepoznaju se i reference na ratne filmove), stiče se utisak da su one uključene zbog pukog obogaćivanja forme, odnosno površnog intrigiranja publike.
„Ratna kuhinja” je predstava koja je ambiciozno zamišljena kao mesto suočavanja sa značajnim društveno-političkim pitanjima, kao prostor preispitivanja naše (post)jugoslovenske prošlosti, kroz „priču o sudbinama malih ljudi koji stradaju u vihoru rata”. Na žalost, pojednostavljen, stereotipan odnos prema ovim nesporno bitnim problemima, ne izaziva takvu samoanalizu, ne budi kritički duh gledaoca, već ga, naprotiv, sasvim umrtvljuje.
Ana Tasić
objavljeno: 07.12.2010.
.jpg)
