Izvor: Story, 21.Jul.2015, 14:38 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Životna priča Zorana Radmilovića: Umreću onog dana kada prestanem da igram
21. jula 1985. godine, glumački svet ostao je bez čuvenog Zorana Radmilovića, koga je publika obožavala a kolege mu se divile, dok je on do samog kraja bio svoj zbog čega je bio naročito poštovan i voljen, kako za života, tako i posle smrti
Zoran Radmilović, foto: Story press
Zoran Radmilović rođen je u Zaječaru 11. maja 1933. godine. Njegov otac Momčilo bio je advokat, a majka Ljubica domaćica. Njegov deda po ocu bio je Rihard Lang, Nemac koji je je krajem >> Pročitaj celu vest na sajtu Story << 19. veka u Srbiji gradio železnice, a zatim se oženio Srpkinjom, Zoranovom baba Stevkom, i postao Radmilo. Prezime izvedeno iz tog imena ponela je tek druga generacija Radmilovića. Detinjstvo i osnovna škola zadesili su ga tokom Drugog svetskog rata. Na samom početku, 1941. godine, oca Momčila, sudiju iz Zaječara, odveli su u zarobljeništvo. Ostao je, kao jedina muška glava u porodici, sam sa sestrom Mirom i majkom Ljubicom. U zaječarskoj Gimnaziji Zoran je bio dobar đak, a posebno je voleo srpski i istoriju. Još u gimnazijskim danima amaterski se bavio glumom, što je nastavio i po dolasku u Beograd. Ipak, na izričit zahtev svog oca upisuje prava, ali ih napušta, zatim kratko studira arhitekturu, da bi se na kraju preorijentisao na glumu preko beogradskog društva Lola Libar. Kao glumac amater radio je sa rediteljima Milenkom Maričićem, Milanom Puzićem i Verom Belogrlić koja ga je nagovorila da upiše Akademiju. U isto vreme, njegovo učešće u satiričnom programu Komarac donosi mu popularnost među mlađom publikom, a na osnovu te reputacije kao student Akademije primljen je u Beogradsko dramsko pozorište. U to vreme ceo Beograd brujao je o njegovim genijalnim ulogama u dramama Andora i Posle pada. Već tada, svima je postalo jasno da je rođen veliki glumac.
Ana Radmilović: Nedostaje mi tata kao sagovornik
ULOGA ŽIVOTA
Diplomirao je 1963. u klasi Mate Miloševića, a iste godine debitovao je u Čudnoj devojci Jovana Živanovića. Od svoje prve role staje u red sa generacijom svojih prethodnika, čije je uloge igrao mnogo modernije i neobičnije. Sa rediteljem Nebojšom Komadinom tumači i oblikuje Vuka Rsavca Oskara Daviča, a na sceni na Terazijama ostvaruje svog antologijskog Malvolija u režiji Dušana Mihajlovića.
U Atelje 212 stupa kao već oblikovan glumac i postaje jedan od umetnika koje je publika najviše cenila i volela. Prekretnica u Zoranovoj karijeri došla je sa ulogom Kralja Ibija koju je dobio 1964. godine i tu je u punoj meri došao do izražaja njegov smisao za komiku i improvizaciju.
Ana Radmilović: Sećanja na dragog brkatog tatu
Zajedno sa čuvenim rediteljem Ljubomirom Mucijem Draškićem stvorio je Kralja Ibija, koji je do tada igran u pozorištima na razne načine. Najčešće je predstavljan kao surovi kralj koji personifikuje sve zlo ovog sveta, ali sa novim, pametnim i bezobraznim Ibijem, Zoran osvaja nove prostore slobode izražavanja pomerajući granice pristojnog u svakodnevnom životu. Od 27. aprila 1964. godine ova predstava postala je prostor beskrajnih improvizacija, u njoj su se plasirale nove psovke, a često je trajala i po pola sata duža nego na premijeri. Nijedno izvođenje nikada nije bilo isto. Iako je u početku loše prihvaćena od strane kritike kao isuviše avangardna, ova predstava vremenom je postala omiljena i na kraju kultna. Bilo je uobičajeno da se gleda po nekoliko puta jer je, zahvaljujući Zoranovim improvizacijama, uvek bila drugačija. Uspešno je odigrana i na brojnim gostovanjima u Moskvi, Parizu, Veneciji, Njujorku. Ibi je postao fenomen, a Zoranove Ibijade uvek su imale svoju širu suštinsku vrednost koja se vezivala za temu vlasti, ljudske gluposti, taštine…
Ana Radmilović: Ceo život mi fali tata
U kostimu teškom nekoliko kilograma i sa ogromnim stomakom, Zoran se uvek trudio da prevaziđe samog sebe. U svakom izvođenju bio je duhovitiji, oštriji, smeliji, ali sve vreme ostao je veran i svom specifičnom osećaju za meru, svestan trenutka kada bezobrazluk postaje glupost, a psovka samo prazna skaradnost.
- Za mene se može reći da sam rodonačelnik psovača sa scene. Jedan od prvih, svakako, koji je i na taj način počeo da komunicira sa gledalištem. Ali, čudno je to da se niko nikada nije zapitao kome su te psovke zapravo upućene i šta su one?
To je, u stvari, jedna vrsta optužbe upućena takozvanim kritičarima koji su samo neminovni produkt jadnog stanja duha. Optužujem ih za glupost i površnost, za lenjost duha i tela, zbog toga što često nemaju dovoljno znanja o predmetu kojim se bave, a to je nažalost pozorište, za nezainteresovanost. U celokupnoj istoriji naše umetnosti, ta nezainteresovanost predmetom svog interesovanja postoji samo u srpskoj, odnosno beogradskoj kritici. Ima i svetlih izuzetaka, ali to je malo u celoj toj smejuriji – zapisao je Radmilović u svom dnevniku...
Kompletnu životnu priču Zorana Radmilovića pročitajte u novom, 513. broju magazina Story koji je u prodaji od petka, 17. jula
Piše: Milica Prelević
Pogledajte i šta su Seka Sablić, Aljoša Vučković, Petar Kralj i Ana Radmilović rekli o Zoranu Radmiloviću:
Izvor: Story
.jpg)
