Izvor: BKTV News, 12.Nov.2017, 10:39 (ažurirano 02.Apr.2020.)
SPC danas slavi jednog od NAJMOĆNIJIH, ali i NAJSUROVIJIH srpskih vladara
Njegovo telo pokazalo se čudotvornim!
Srpska pravoslavna crkva i njeni vernici 12. novembra obeležavaju praznik posvećen Stefanu Urošu II Milutinu Nemanjiću, odnosno Svetom kralju Milutinu, jednom od najmoćnijih srpskih vladara u srednjem veku.
Rođen je oko 1253, a umro 29. oktobra 1321. u Nerodimlju kod Uroševca, na Kosovu i Metohiji. Bio je kralj Srbije od 1282. do 1321. godine, a važio je za jednog od najmoćnijih i najsurovijih srpskih vladara u srednjem >> Pročitaj celu vest na sajtu BKTV News << veku.
Tokom njegove skoro četrdesetogodišnje vladavine kraljevina Srbija je otpočela širenje ka jugu na račun Vizantije sa kojom je 1299. uspostavljena granica na liniji Ohrid-Prilep-Štip, čime je srpskoj državi priključen severni deo današnje Albanije i veći deo današnje Makedonije. Pored toga, vodio je uspešne ratove sa Bugarima, od kojih je trajno osvojio Braničevo sa Kučevom, i sa Tatarima.
Bio je mlađi sin kralja Uroša I, mlađi brat kralja Dragutina, "sremskog kralja", i otac kralja Stefana Dečanskog.
Milutin je bio je veoma surov vladar, a nakon neuspele pobune njegovog sina Stefana Dečanskog, naredio je da ga oslepe.
Ženio se čak pet puta, a od svih njegovih supruga verovatno je najpoznatija vizantijska princeza Simonida, njegova peta supruga. Iz tih brakova je imao dva sina Stefana i Konstantina i dve ćerke Anu (Nedu) i Caricu (Zoricu).
Simonidu je oženio kada je ona imala samo pet godina i iz braka sa njom nije imao dece. Simonida se posle Milutinove smrti 29. 10. 1321. godine vratila u Carigrad i zamonašila u manastiru svetog Andreja, pošto je navodno obećala Bogu da će mu posvetiti ostatak svog života kada je spase života sa Milutinom. Ostatak života je provela kao monahinja u Carigradu.
Foto: crkvenikalendar.com
Paralelno sa jačanjem njegove države jačala je i Srpska crkva. Podigao je i obnovio veći broj manastira i crkava među kojima se izdvajaju Bogorodica Ljeviška, Gračanica, Kraljeva crkva u Studenici i njegova zadužbina Banjska. Bio je zidar crkve i van svoje zemlje, u Solunu, Sofiji, Carigradu, Jerusalimu, u Sv. Gori.
Zbog svojih zasluga za crkvu je kanonizovan dve i po godine nakon smrti i proglašen Svetim kraljem, a njegovo žitije je napisao njegov saradnik i kasniji arhiepiskop srpski Danilo II.
Zato je potrebno obratiti mu se ovim rečima:
"Na Zemlji si svom dušom zavoleo Hrista i Njegove si zapovesti sačuvao. Kao reka si bogato napojio siromašne milosrđem, sačuvavši svoj narod. I grob sa tvojim moštima mirisna isceljenja svima podaje: Zato te molimo, Sveti Milutine, isprosi dušama našim veliku milost."
Telo njegovo pokazalo se, ubrzo po upokojenju, čudotvornim. Kao takvo ono i danas počiva u Sofiji u crkvi „Svetoga Kralja“.
Mošti Svetog kralja Milutina počivale su u manastiru Banjskoj do dolaska Turaka u Srbiju 1389. godine, a onda su prenete u Trepču, jer su Turci zapalili manastir. Kasnije, oko 1460. godine, zbog turskog zuluma i nasilja, odneo je ove svete mošti u Sofiju mitropolit Siloan i one i danas tamo počivaju u crkvi koja se zove "Crkva Svetog Kralja".
U mnogim manastirima i crkvama, uglavnom zadužbinama Sv. kralja Milutina, nalaze se njegovi sveti likovi i freske.
Pogledaj vesti o: Autonomna pokrajina Kosovo i Metohija
.jpg)
