Izvor: Politika, 06.Jan.2008, 13:00 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Raste broj solidarnih ljudi
"Ljubavi ima toliko malo na ovom svetu. Ko ume da voli, ne treba ništa drugo da radi", sa osmehom citira Duška Radovića četrdesetsedmogodišnji Dragan Ivanković, koji se sa svojom suprugom Lepom punih trinaest godina bavi hraniteljstvom. U ljubavi i toplini njihovog doma do danas je uživalo trinaest mališana koji su otišli u život naučivši jednu neobično važnu lekciju – nije roditelj onaj ko te donese na svet, već onaj ko od tebe napravi čoveka. Ivankovići su počeli hraniteljstvom >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << da se bave kada je ova zemlja koracima od sedam milja počela da srlja u ekonomsku propast, a u vreme najveće krize dobili su svoje treće dete – najmlađu kćerku Nataliju. "Da smo o parama razmišljali, nikada ne bismo imali troje dece, niti bismo se odlučili za hraniteljstvo", ističu Ivankovići.
Ivankovići su jedna od četiri hiljade porodica koja u Srbiji odgaja mališane za koje bi rekli da im je Čarls Dikens pisao životni scenario s obzirom na to da se porodice iz kojih potiču ova deca obično "vrte" u začaranom krugu siromaštva, nezaposlenosti, neobrazovanja i socijalne patologije. Broj dece kojima je urgentno potreban smeštaj u hraniteljske porodice uvek je veći od broja osoba koje žele da za svojom porodičnom trpezom naprave mesta za još jedan tanjirić, a u ovom trenutku taj broj iznosi – 90 mališana. Podaci govore da najveći broj hraniteljskih porodica živi u Miloševcu, Čortanovcima, Inđiji, Staroj Pazovi i Subotici, odnosno u Barajevu i Zemunu – kada su u pitanju beogradske opštine.
Skicirajući profil prosečne hraniteljske porodice, psiholog i rukovodilac projekta "Hraniteljstvo za decu Beograda" iz Gradskog centra za socijalni rad Tamara Borisavljević ističe da se hraniteljstvom uglavnom bave domaćice koje žive u prigradskim opštinama ili na seoskim imanjima. Ona, međutim, dodaje da se ova slika polako menja i da se stručnjaci Gradskog centra za socijalni rad trude da povećaju broj hraniteljskih porodica u užem gradskom jezgru Beograda.
"Hraniteljstvo je u našoj zemlji počelo da se razvija pre Drugog svetskog rata, ali je početkom devedesetih došlo do naglog smanjenja broja hraniteljskih porodica – pre svega zbog velikog ekonomskog sunovrata zemlje. Zahvaljujući velikoj medijskoj kampanji koju je od početka 2000. godine sprovodilo Ministarstvo rada i socijalne politike i promociji hraniteljstva u javnosti, od 2002. do 2006. godine broj dece koja su zbrinuta u hraniteljskim porodicama povećan je za čak 67 odsto. Komparacije radi, u 2002. godini ukupno je 2.237 dece smešteno u hraniteljske porodice, dok je 2006. godine zbrinuto čak 3.748 mališana. Beograd je, međutim, ostao jedina sredina u kojoj nije došlo do povećanja broja hranitelja. Ilustracije radi – u 17 beogradskih opština postoji svega 278 hraniteljskih porodica u kojima danas odrasta 409 mališana", priča Tamara Borisavljević dodajući da se osobe iz užeg gradskog jezgra manje interesuju za hraniteljstvo – pre svega zbog manjka stambenog prostora i viška obaveza koje nameće ubrzani tempo življenja "na asfaltu".
Skicirajući put kojim deca stižu u hraniteljske porodice pedagog i član projektnog tima Vesna Argakijev, iz Gradskog centra za socijalni rad, ističe da neki mališani u hraniteljske porodice stižu iz ustanova socijalne zaštite, a neka direktno iz svojih primarnih porodica u kojima su porodični odnosi do te mere poremećeni da je neophodno urgentno izmeštanje deteta iz "toplog roditeljskog gnezda".
Ona ističe da svi hranitelji danas prolaze kroz specifičnu psihološku obuku za hraniteljstvo koja traje dva meseca i u okviru koje se oni edukuju kako da rešavaju probleme koji iskrsavaju u odgajanju ovih mališana. Oni se, takođe, uče kako da izađu u susret potrebama dece koja su odrastala bez roditeljske ljubavi i pažnje i pripremaju se na činjenicu da će u njihovu porodicu možda doći dete drugačijeg etničkog porekla, dete koje ima određene poremećaje u razvoju ili dete koje je prošlo kroz pakao zlostavljanja u svojoj primarnoj porodici.
"Sva deca rastu od ljubavi ali je nekim mališanima, zbog specifičnih porodičnih uslova u kojima su rasli, potrebna veća doza ljubavi i pažnje, pa se zbog toga trudimo da neke od njih smestimo u porodicu u kojoj nema dece. Važi i obrnuto – neki mališani se sjajno uklapaju u višečlanu porodicu. Uz to, moramo da vodimo računa o tome da dvoje ili troje dece koja dolaze iz iste biološke porodice obavezno smestimo u istu hraniteljsku porodicu. Iskustvo je takođe pokazalo da deca koja dolaze u hraniteljsku porodicu ne bi trebalo da budu vršnjaci postojećoj deci, jer se između dece obično javlja rivalitet, već je preporučljivo da budu mlađa ili starija. Naravno, ponekad se dešava da se uprkos dobroj volji i ogromnim naporima hranitelja dete jednostavno ne uklopi u porodicu i u tom slučaju savetodavnu pomoć i podršku hraniteljima pružaju stručnjaci Gradskog centra za socijalni rad – psiholozi, pedagozi i socijalni radnici. Početkom naredne godine, u Srbiji bi trebalo da počne da radi 17 regionalnih službi za hraniteljstvo, čiji će stručnjaci 24 časa dnevno biti na raspolaganju hraniteljima", naglašava Vesna Argakijev.
Naše sagovornice ističu da u ovom trenutku materijalna nadoknada za dete na hraniteljstvu iznosi 14.889 dinara, a toj sumi treba dodati i 9.019 dinara, što je naknada za hranitelja.
[objavljeno: ]
