Izvor: Danas, 20.Apr.2016, 10:22 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Molitva na tromeđi
Mala grupa Pokloničke agencije SPC "Dobročinstvo" iz Beograda stigla je to jutro u Pljevlja pravo sa noćnog putovanja na prvu jutarnju molitvu u manastiru Svete Trojice. Kao u lakom snu, bogosluženje u manastirskoj kapeli mešalo se sa žuborom izbora u porti, koji se niz stene sliva u improvizovani ribnjak, iz kog se ribom goste i vidre.
Ovaj srednjovekovni manastir za koji se ne zna tačno kad je nastao, osim što je izvesno da je to bilo pre dolaska Turaka 1465, nalazi se >> Pročitaj celu vest na sajtu Danas << na obodu velikog gradskog parka. Ipak deluje izolovano od naselja na tromeđi današnje Srbije, BiH i Crne Gore, čiji koreni sežu do ilirskih vremena kad počinje i rad okolnih rudnika Šuplja stena i Kozice.
Posle Ilira i Rimljana u ove krajeve stigli su Sloveni. Oni su svoje naselje nazvali Breznik po Breznici, jednoj od tri rečice na kojima leže Pljevlja. Taj naziv pominje u 10. veku i vizantijski car Konstantin Porfirogenit. Ovaj kraj je do konačnog pada Srpskog carstva 1371. bio u sastavu srpske srednjovekovne države. Posle smrti cara Dušana njim su upravljali: Nikola Altomanović, Sandalj Hranić i Stjepan Vukčić Kosača, čija se tvrđava Kukanj nalazi na obali Ćehotine nedaleko od Pljevalja. Manastirski letopis beleži da je 1462. u bici kod Breznika Stjepana Kosaču pobedio, uz tursku pomoć, njegov poturčeni sin Vladislav. Naziv Pljevlja prvi put se pominje 1430. u trgovačkim ugovorima lokalnih i dubrovačkih trgovaca. Veruje se da ovo ime potiče od pleve na nekadašnjim manastirskim posedima Svete Trojice, Mileševe i manastira Svetog Nikole u Banji kod Priboja, koja su se ovde graničila.
Prvobitnu crkvi Svete Trojice obnovio je 1537. jeromonah Visarion sa bratom Savom i sinom episkopom Nikiforom. Priprata je dozidana 1592. i odmah oslikana. NJeni ktitori su monah Georgije, njegov sin Ananije i bratanac spahija Vojin. Naos i oltar živopisani su tri godine kasnije. Celu crkvu oslikao je pop Strahinja iz Budimlja, čiji je radio i pripratu manastira Piva. NJegov rad u naosu zbog lepote, očuvanosti boja, programa i retkih predstava, poput Judinog poljupca, "plate" od 30 srebrnjaka i samoubistva, ima izuzetnu umetničku vrednost. Ktitorska kompozicija u prvoj priprati ima i faktografski značaj, jer se na njoj prikazuje i niže srpsko plemstvo.
S kraja 16. veka je i podzemna manastirska crkva Svetog Arhangela Mihaila koju je verovatno oslikao isti majstor. Ona se trenutno obnavlja. Ikonostas u glavnoj crkvi je delo popa Simeona Lazovića iz Bijelog Polja. Nastao je između 1806. i 1807. godine. U Svetoj Trojici u 16. i 17. veku radila je čuvena prepisivačka škola. Teške dane tokom narednih stoleća manastir je preživeo zahvaljujući pomoći iz Sarajeva i Rusije. Drugu pripratu glavna crkva dobila je posle požara 1859, kad je i manastir obnovljen. Prvo crkveno zvono u Svetu Trojicu stiglo je 1887, a današnja zvonara podignuta je 1903. godine. Manastirski konaci iz 1859. obnovljeni su pre 12 godina, kad su nekadašnje monaške kelije pretvorene u sobe za putnike-poklonike, koji rado dolaze u ovu svetinju u kojoj je prva slova učio i potonji patrijarh srpski Varnava (Rosić).
.jpg)
