Izvor: Politika, 04.Sep.2010, 23:07 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Pretenciozna američka uvertira
O filmovima „Crni labud” Darena Aranofskog, „Mačete” Roberta Rodrigeza, „Miral” Džulijena Šnabela i „Negde” Sofije Kopole
Venecija, Lido– Prva tri dana u glavnom programu 57. Venecijanskog festivala protekla su u znaku, uglavnom pretencioznih, američkih filmova. Pretencioznost je odlika i „Crnog labuda” Darena Aranofskog, psihološke drame smeštene u ambijent elitne umetnosti baleta i skupih baletskih produkcija, bombastičnog filma u kojem autor >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << bespotrebno potcrtava svaku metaforu koje se dotakao.
Aranofski priča sudbinu ambiciozne balerine iz drugog reda Metropoliten baleta – introvertne Nine (Natali Portman), koja je odabrana da pleše i Belog i Crnog labuda u novoj produkciji „Labudovog jezera”. Koreograf (Vinsent Kasel) od nje traži da ulogu negativke pleše sa više eroticizma, što Nini kao lepo vaspitanoj perfekcionistkinji, pravi veliki problem. Dok priprema ulogu, a sve u dobro poznatom stilu Aranofskog, Nina pada u lavirint halucinacija, i nasilnih i erotskih, rušeći sopstvene inhibicije, podvajajući sopstvenu ličnost, žrtvujući jednu njenu stranu (Belog labuda) kako bi stvorila savršenog Crnog labuda. Sve je pri tome prenatrpano simbolikom i eksplicitnim smernicama gledalištu, tako da vrline ovog filma – izvrsna gluma Portmanove i fizički aspekti baleta, ostaju negde u drugom planu.
Pretenciozan, ali na sasvim drugačiji način, jeste i film „Mačete”, najnovijeostvarenjenekadašnjeg meksičko-američkog vunderkinda Roberta Rodrigeza, akcioni triler rađen u maniru američkih B filmova 70-ih i, naravno, u maniru samog autora koji se svojevremeno proslavio delima „Marijači”, „Desperado”, „Bilo jednom u Meksiku”. Teksašanin koji je svojim filmovima znatno nabolje promenio poziciju Meksikanaca u holivudskim filmovima, sada je svojim zemljacima podario prvog velikog akcionog heroja – Mačetu (čuveni epizodista– negativac Deni Treho), bivšeg policajca koji se, pošto mu je narkokartel ubio porodicu, odmetnuo u SAD gde mačetom brani svoje zemljake, ilegalne useljenike. Društvo mu čini zanosna detektivka u liku i telu Džesike Albe.
Rodrigez je i pre bio sklon preterivanju,ne doduše kao njegov prijatelj Kventin Tarantino, ali je sada nadmašio sam sebe. Film je pun rasporenih stomaka, odsečenih glava, erotike i sadizma, ali i bivših i sadašnjih zvezda. Uz Treha i Albu, u ulozi šefa narkomafije vidimo i Stivena Sigala, kao desničarskog senatora Roberta de Nira, a tu je i Don Džonson. U najkraćem, „Mačete” je akcioni palp (petparački) film pun trivijalnosti, nasilja i krvi, sa primesama političkog filma, u kojem se vredni i radni meksički ilegalni useljenici bore sa spregom političara, mafijaša i desničara sa obe strane granice.
Ratu i borbi za pravdu i pravičnost, ali daleko od Amerike, posvećen je i najnoviji film njujorškog slikara i reditelja Džulijena Šnabela, čiji su filmovi „Baskijat” i „Pre nego što padne noć” pobeđivali već u Veneciji („Ronilačko odelo i leptir” nagrađen je u Kanu i bio nominovan za Oskara). Šnabel je zapravo priredio iznenađenje u vidu filma „Miral” (ime jednog crvenog cveta, ujedno i ime glavne junakinje) nastalog prema istoimenoj knjizi palestinske spisateljice a italijanske novinarke Rule Džebreal (napisala je i scenario), radnje smeštene u Jerusalim tokom dugih i tragičnih izraelsko-palestinskih sukoba. Šnabel, kao američki Jevrejin, priča sentimentalnu,a ujedno i tragičnu i potresnu priču iz palestinske vizure, o nekoliko generacija palestinskih žena i njegove su namere i poštene i plemenite. Međutim, Šnabel ipak nedovoljno poznaje delikatnu materiju koje se dohvatio, povremeno je i patetičan, neubedljiv, pa i zanesen sopstvenim, površnim spoznajama teškog političkog terena, te je otuda taj utisak da je ovde reč o onome „kako mali Perica zamišlja višedecenijsku bliskoistočnu krizu”. Ipak, Šnabelov „Miral” je human film, sa snažnom porukom vere u mir, ujedno i iznenađujuće oštar prema Izraelu i njegovim okupatorskim aspiracijama.
Američkoj pretencioznoj uvertiri Venecijanskog festivala, pridružio se juče i film „Negde” Sofije Kopole (ćerke Frensisa Forda i bivše dragane Kventina Tarantina,te otuda glasine da bi joj on mogao dati i kakvu nagradu). I kaošto je,u sada već kultnom debitantskom filmu „Izgubljeni u prevodu”,Sofija za junaka imala glumca koji usamljen sedi u nekom hotelu, tako i sada u filmu „Negde” vidimo glumačku zvezdu Džonija Marka (Stiven Dorf) kako se dosađuje u hotelu u kojem isprazno živi u pauzama svojih obaveza, sve do trenutka dok mu se neplanirano ne pridruži 11-godišnja ćerka Klio (Eli Fening). Eto, i to vam je ceo film. Prilično statičan, na trenutke čak i dosadan, sa povremenim iskričavim trenucima i to uglavnom onda kada se u kadru pojavi Kris Pontijus u ulozi starog glumčevog drugara ili kada malena Klio spretno svom nezrelom ocu sprema doručak... Kako je jedan od finansijera ovog filma italijanska „Meduza” u vlasništvu „Mediaset grupe” Silvija Berluskonija, na ranoj jutarnjoj novinarskoj projekciji sala se orila od zvižduka.
Dubravka Lakić
objavljeno: 05/09/2010
.jpg)
