Izvor: Politika, 17.Dec.2008, 00:37   (ažurirano 02.Apr.2020.)

Odabrana dela Simovića

Komplet od dvanaest knjiga objavila „Beogradska knjiga”

U Srpskoj akademiji nauka i umetnosti predstavljena su Odabrana dela Ljubomira Simovića, u dvanaest knjiga, koja je objavila „Beogradska knjiga”.

Za razliku od onih pesnika koji su se u političkim nevremenima na ovaj ili onaj način zaklanjali od nepogoda, primetio je Predrag Palavestra, Ljubomir Simović (1935) u svom kritičkom javnom delovanju svagda je bio i ostao na vrelom poprištu društvenih >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << zbivanja. Dok su, na jednoj strani, njegove pesme izazivale bučne političke bure i ideološke hajke, a njegove drame talasale društvenu svest, dok je njegova dokumentarna proza zasecala u najbolnija mesta novije srpske istorije, njegova književna publicistika i smirena kritička esejistika bila je izraz moralne savesti i duhovne samospoznaje epohe. U matici društvenih potresa, koji su doveli do pada komunizma i poraza partijske civilizacije, Simović je u svom naraštaju hrabro istupio sa knjigama kritičke publicistike.

Ovo je prvi put, istakao je Jovan Delić, da se celokupno delo ovog velikog pesnika, poznatog dramskog pisca, pronicljivog esejiste, vrednog pripovedača i dragocenog publiciste pojavi u svoj punoći pred čitaocima. Sada se može steći pravi uvid u širinu, raznovrsnost, razuđenost i bogatstvo jednog moćnog opusa. Reč je, nesumnjivo, o živom klasiku modernog srpskog pesništva, o pesniku široke i bogate književne kulture i razvijene teorijske i kritičke samosvesti.

Simovićeva poezija je u znaku iznijansirane ironije,osobenog i dragocenog humora i karakteristične groteske, poezija okrenuta čoveku, njegovom stradanju i njegovoj izdržljivosti, čovekovom grobu, pevana ponekad iz podzemne perspektive upokojenog, to je poezija neobičnog i nekonvencionalnog patriotizma"

Svi Simovićevi esejistički radovi u „Duplom dnu” (od kraćih do onih dužih, od kojih je rad „O poeziji Miodraga Pavlovića pre studija nego esej), kaže Milosav Tešić, pisani su tako da se s podjednakom pažnjom čitaju od početka do kraja: ničeg suvišnog, ničeg suvoparnog i dosadnog, ničeg ishitrenog. Sve je u njima promišljeno i odmereno rečeno. Neretko, Simović, kada za to postoji pravi razlog, poseže u svojim tumačenjima stvaralaštva pojedinih autora i za širim kontekstom, nalazeći ga u našem ili u svetskom literarnom nasleđu, u čemu se dade videti njegova izuzetna književna obaveštenost. Bez ikakve pesničke sujete, Simović piše i o pesnicima koji su mu, gotovo, vršnjaci: Ivanu V. Laliću, Jovanu Hristiću, Milovanu Danojliću, Branislavu Petroviću, Aleku Vukadinoviću, Matiji Bećkoviću.

U svom slovu, Ljubomir Simović je rekao da, pišući o slikarima i vajarima, nije se pretvarao u likovnog kritičara ili istoričara umetnosti. Pisao je kao pesnik koji voli sliku i skulpturu, i koji u njima otkriva suštinske srodnosti sa pesništvom. Pišući o politici, nije se pretvarao u političkog analitičara, ili još gore u političara. Pisao je kao pesnik koji se oseća dužnim da se javno usprotivi politici koja nas uvlači u sukobe sa susedima i sa svetom, i sa samima sobom. Bilo čime da se bavio, poezija je za njega uvek bila središte iz koga je sve polazilo, u kome se sve ukrštalo, i u kome se, na kraju, sve sabiralo.

Simović je na kraju kazao tri svoje pesme: „Vaške”, „Ajkulama” i „Autoportret sa glavom na stolu”.

Z. Radisavljević

[objavljeno: 17/12/2008]

Nastavak na Politika...