Izvor: Arte, 11.Okt.2018, 10:57 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Momir Knežević: Visoko, više, kroz beline
U ponedeljak 15. oktobra 2018. u 19č u Galeriji SULUJ, otvara samostalnu izložbu slika ulja na platnu Momir Knežević pod nazivom Visoko, više kroz beline.
Samostalna izložba slika Momira Kneževića, koja nosi broj u nizu od preko sedamdeset, retkost je u našem kulturnom okruženju, čak i kod autora koji su nestali sa zivotne scene kao miljenici publike, struke i vlasti... Paradoksalno je da Knežević nikada nije bio ni blizu takvog statusa, bez obzira na mladost provedenu >> Pročitaj celu vest na sajtu Arte << u strasnom učenju i manastirskoj praksi, potom na usavršavanju u ex Jugoslaviji kod velikih majstora visoke moderne, inostranstvu (uz stipendije) u Srednjoj Evropi i Španiji, a potom i pedagoški rad na univerzitetima regiona. Kao da ga je celokupna karijera, koja još uvek dobija jake zamahe, po svojoj suštini kontroverzna, vodila kroz meandre umesto vertikalno ka slavi i samobrendiranju, objektivno vrhunske umetničke pojave kao što je njegova. Umetnikovo slikarsko delo se lagano, gotovo nevidljivim pomacima približava osvajanju nekog meta realnog sveta, koji više i nije senzualno niti apstraktno reflektovana datost predela rodnih Petrovića. Sreto Bošnjak je pisao da Momir slika „poput prirode“ odnosno u dosluhu sa silama kreacije koje formiraju kamenjar, „crvene stene“, atmosferu, duboko zelenilo submediteranskog podneblja, hvatajući, pre svega, ritam sazvučja svih njih, strukturijajući poteze četkom u skladu sa sopstvenim damarima percepcije...
Pred nama je recentni opus u čijem je središtu reinkarnacija sudbinske povezanosti sa rodnim predelom, konsekventno izražena kroz fine varijacije bele ili najtananije ne boje, sa najvećim dijapazonom nijansiranosti i moći apsorbcije svetlosti. U Kneževićevom novom slikarstvu nostalgija za zavičajnim predelom ravna je nespoznajnoj, duhovnoj vezi smrtnika sa Bogom, koji nije predstava ljubavi već ona sama – apsolutna i čista poput beline... Ciklus slika koji je pred nama stoga ne bi trebalo shvatiti ni kao inspiraciju prirodom ni kao promenu prizme kroz koju se ona evocira ili rekonstruiše bojom, ritmom, kompozicijom. Priroda je ovde široka kosmička metafora kreacije čija se snaga uvek obnavlja, pokrećući se iz pravca od tla ka nebu i od neba ka tlu, dajući nam kratkotrajnu iluziju da smo uzleteli izvan ovozemaljske datosti. Ukoliko pažljivo pogledamo platna, posebno velikog formata, shvatićemo da se pred nama odigrava entropija - proces širenja u svim dimenzijama, te da je umetnik na pragu nalaženja sasvim lične perspektive, ili bolje rečeno sinteze zamišljenih perspektivnih žarišta. Specifičan metod građenja slike rezultira da se percepcija onoga gore ili dole, visoko ili duboko, više ne razlučuje te smo, istovremeno, odvučeni i u njeno središte i na njenu periferiju. Kao da stojimo u tačci ukrštanja tla i neba, obasjani difuznom belom svetlošću .Tada možemo da, istina ograničeno, spoznamo paradoksalnu harmoniju slikarstva apstrakcije Momira Kneževića i njegovog dubokog poštovanja prema srednjevekovnom fresko slikarstvu...
Mirjana Bajić - istoričar umetnosti i likovni kritičar ,oktrobar 2018
.jpg)
