Izvor: Blic, 24.Maj.2005, 12:00 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Joahim Sokulski
Joahim Sokulski
MPU
Čovek, žena pogotovo, od davnina ima potrebu da ukrasi sopstveno telo i lice. I pored duge tradicije upotrebe i izrade nakita na našim prostorima, umetničko juvelirstvo je kod nas prilično zapostavljeno.
Samostalna izložba poljskog umetnika, svetskog renomea, Joahima Sokulskog, koji je pre više od 30 godina izlagao u istom prostoru, i njoj istovremena izložba savremenog nakita iz takozvanog 'srebrnog grada' Legnice, pokazuju >> Pročitaj celu vest na sajtu Blic << da se u Poljskoj s pažnjom neguje kvalitetna bižuterija. Postavka radova Sokulskog nosi naziv 'Pre - posle'. Upravo je on, kao član grupe 'Ufo', definisao put onih koji će posle zaplivati u istoj vodi, težeći jasnoći oblika spram određene ideje, uz uvođenje novih materijala. Radeći, u novije vreme, u oblasti industrijskog dizajna nakita, Sokulski, međutim, razvija teme iz prošlosti. Način na koji on zaodeva 'detinjstvo', 'iluziju', 'seksualnost' i 'večnost' u forme nakita, može biti inspirativan i poučan svakome ko ima ambiciju da stvara predmet trajniji i lepši od đinđuve.
Decenija nagrade za enterijer
Galerija 'Singidunum'
U slavu umetnosti enterijera - naziv je prateće izložbe Majske izložbe Ulupudsa. Projekat potpisuje mr Dijana Milašinović-Marić, na tragu dosadašnjih 13 nagrađenih radova, 16 autora, dobitnika nagrade iz fonda 'Aleksandar Šaletić', u periodu od kada ovo priznanje zaživljava do danas, dakle punih deset godina. Arhitektura najdirektnije odražava društvenu stvarnost, tako da i ova izložba rečito govori o prilikama (estetskim, materijalnim...) u kojima su autori enterijera radili, u toku 90-ih godina i početkom ovog milenijuma. Marićeva je iskoristila priliku da arhitekte predstavi celovitije, uvršćujući u postavku i njihove kasnije radove, između ostalih i vredno hvale rešenje enterijera Kamerne opere 'Madlenianum', arh. Zorane Stojnić-Šerbanović. Dobra mera kojom se ono odlikuje u skladu je upravo sa Šaletićevom vizijom enterijera, koju jasno odražava unutrašnjost Sava centra.
Duh vremena
(Ljiljana Habjanović Đurović, Svih žalosnih radost,
Aleksandrija, 2005)
Novi roman Ljiljane Habjanović je pokušaj romanesknog dočaravanja 'najvažnijih događaja od postanka sveta', Hristovog ovozemaljskog života i pobede nad smrću, ali iz (pretpostavljene) perspektive one koja je 'nosila Nosioca svega', Presvete Bogorodice. Zato je zamišljen kao žitije Blagodatne, od čudesnog začeća do Uspenja, koje, tobože, piše sveti Jovan Bogoslov, ali se, ponet temom, rasplinjuje na događaje koji nisu u neposrednoj vezi sa njom. U pripovedanju se smenjuju dva glasa, romanesknih likova jevanđeliste i Bogomajke: zbog autorkine povremene želje da podražava bogoslovski i umetnički stil svetog Jovana, njegovi prepoznatljivi rečenični obrti zvuče kao fraze, dok zbog potrebe da se čitaocu objasni 'duh doba', oba naratora iznose enciklopedijske podatke o jevrejskoj nošnji i običajima; poslednje poglavlje, u kome se, kao 'pronalazač rukopisa' oglašava Timotej iz Listre, kompozicijski je, ali i kao dokaz 'istinitosti svedočanstva', suvišno. Pokušavajući da je približi savremenoj čitateljki, autorka predstavlja Prisnodjevu samo kao pobožnu i nesrećnu majku, kao (svaku) roditeljku kojoj umire dete ('razlog postojanja'), zbog čega je u bolu izjednačava sa majkom propalog Jude Iskariotskog.
Odlučivši se za događaje o kojima je u Svetom pismu i delima Otaca Crkve rečeno sve, na savršen način, spisateljica je svela roman na kompilaciju navoda (u ovom slučaju je i prepričavanje ikona vrsta citata) koju je pokušala pripovedački da pokrene najpatetičnijim od svih motiva – smrću deteta; ovaj umetnički smeo naum, sproveden lošim stilom, nema književnu vrednost. Sa druge strane, kao 'knjiga za narod', ali obeležena duhom našeg, 'poslednjeg' vremena, koje ne razlikuje patetiku od melodrame, ona je samo u izvesnoj meri poučna.
.jpg)
