Izvor: Politika, 02.Maj.2008, 17:37 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Igra za dvoje
Režija: Kenet Brana, scenario: Harold Pinter, uloge: Majkl Kejn i Džud Lou, trajanje: 87 min., proizvodnja: SAD 2007.
Trend ekranizacija literalnih dela, sa potpisima velikih ili popularnih literalnih i pozorišnih imena, s kojim se već nekoliko godina unazad tako često suočavamo, nastavljen je i američkim filmom „Njuškalo” iza kojeg, svojim autorskim potpisima, stoje četiri velika britanska filmska imena. Nobelovac Harold Pinter kao scenarista i oskarovci >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << Kenet Brana kao reditelj, ser Majkl Kejn i Džud Lou kao glumci (Lou i kao producent).
I ne samo to, ovim filmom nastavljen je i popularni američki trend snimanja rimejka nezaboravnih filmskih klasika što originalni film „Njuškalo” iz 1972. godine, sa rediteljskim potpisom majstora Džozefa Mankijeviča (nominacija za Oskara za najbolju režiju), svakako jeste. Dakle, Branin film je rimejk Mankijevičevog filma, a vezu između dva dela nastala u vremenskom razmaku od 35 godina, čine predložak za scenario – istoimena pozorišna drama Entonija Šafera (bio je i pisac scenarija za Mankijevičev film) i glumac Majkl Kejn.
U originalnoj verziji ove kamerne drame, uzbudljivoj studiji muške ljubomore, manipulacije, obmane i nadmoći, Kejn je mlađi glumački partner legendarnom Lorensu Olivijeu čiji je lik i poziciju sada zauzeo u Braninom rimejku, ustupajući svoju Džudu Lou. Međutim, tu se intriga kompariranja dva slična filmska dela ne završava. Jasno je da Majkl Kejn nikada nije imao nameru da nadmaši ili da bude kao Lorens Olivije, ali je primetno da bi Džud Lou rado bio Majkl Kejn. Jer, kako drugačije objasniti njegove producentske napore i pasiju da inicira i aktivno učestvuje u rimejkovima filmova u ulogama u kojima je ser Kejn svojevremeno blistao. Kejn blistao, a Lou se pokazao na delu kao glumac zavidnih potencijala ali nedovoljne harizme. I to je to. I u rimejku „Alfija” koji je Lou inicirao i u njemu igrao naslovnu ulogu 2004. godine, dok je original iz 1966. Kejna u zvezde vinuo, i sada u „Njuškalu” u kojem je Lou zamenio Kejna u ulozi Majla Tindla. Frizera i glumca u pokušaju, koji preotima ženu slavnom piscu krimi-romana Endru Viku, sa kojim otpočinje neobičan i psihološki složen dvoboj između starijeg i mlađeg muškarca oko jedne žene...
Kompariranje rediteljskih postupaka, majstorstva i umeća Džozefa Mankijeviča i Keneta Brane, bilo bi čak neukusno. Komplimenti su i dalje čvrsto na strani klasika. Brani su oduvek bila bliskija pozorišna rešenja na filmskom platnu, pozorište je oblast kojom on vlada i o kojoj mnogo zna i kao glumac i kao reditelj, ali tu je i izvorište njegovih čestih filmsko-rediteljskih ograničenja. Govoriti jezikom pozorišta u filmu koji ima svoje prirodne zakonitosti može da smeta. Otuda Branina verzija „Njuškala” u svojoj, gotovo teatarskoj zatvorenosti polako ostaje bez kiseonika, te priča u drugoj polovini filma gotovo da gasne...
Film kao celinu u čvrstom stanju drže Majkl Kejn (kao prevareni muž i pisac britkog uma) i brzi dijalozi za koje je zaslužan Harold Pinter. Igra za dvoje, fizička i mentalna bitka dva muškarca oko jedne žene (koja se u filmu uopšte ne vidi), teren je na kojem on suvereno vlada u svojim dramama već četrdeset godina. Obradivši sada Šaferovu dramu i scenario, Pinter je „Njuškalu” podario prepoznatljivu oštrinu, dramatičnost i britki humor sa odmerenim dozama cinizma. Šteta je što to Kenet Brana nije još bolje iskoristio.
Dubravka Lakić
[objavljeno: 29/04/2008]
.jpg)
