Izvor: SrbijaDanas.com, 09.Mar.2024, 22:22

Dušan Silni bio je čvrsta ruka u Srba: Evo ZAŠTO je čuveni kralj neizmerno važan za SRPSKI ROD i njegovu istoriju

Srbi se sve više okupljaju oko moštiju cara Dušana Silnog, koje su nedavno vraćene u Crkvu Svetog Marka u Beogradu.

Dušan Silni, prvi srpski srednjovekovni kralj od 1331. do 1345. godine, te prvi car Srba, Grka i Bugara od 1346. do 1355. godine, preminuo je dok je planirao osvajanje Carigrada.

Sarkofag sa njegovim moštima ponovo je postavljen u Crkvi Svetog Marka, dok se njegova kruna čuva u Cetinjskom manastiru u Crnoj Gori.

Psihijatar i psihoterapeut, >> Pročitaj celu vest na sajtu SrbijaDanas.com << kao i autor knjige "Grad - Psihobiografija cara Dušana", Aleksandar Misojčić, naglašava važnost Dušana Silnog u izgradnji ličnog identiteta, piše b92.net

"Dušan Silni može imati uticaj na izgradnju našeg kolektivnog identiteta. Ako gradimo lični identitet na identifikaciji sa značajnim ličnostima, kao što su naši roditelji, onda i u kolektivnom smislu imamo važne ličnosti koje nas određuju. To nam pomaže da bolje razumemo ko smo", objašnjava Misojčić.

Stefan Dušan Nemanjić je na svet došao oko 1308. kao drugorođeni sin Stefana Dečanskog, sina kralja Milutina. Nakon što je Stefan bio poražen u sukobu sa svojim ocem, Milutin je 1314. naredio da se oslepi i pošalje u izgnanstvo u Carigrad.

Po povratku u Srbiju je praktično bio talac na dvoru svog dede. Nakon smrti kralja Milutina i krunisanja njegovog oca Stefana Uroša III (6. januara 1322.) Dušan je sa samo 14 godina dobio na upravljanje oblast Zete i bio je proglašen za kraljevića.

Još kao mladi kralj komandovao je delom vojske u glavnom napadu u bici kod Velbužda (1330) u kojoj se Srbija izborila za vodeću ulogu na Balkanu. Odnosi između starog i mladog kralja su se pogoršali januara 1331. Vlastela okupljena oko Dušana neprestano ga je nagovarala da se pobuni protiv oca i da uzme vlast.

Stefan Dečanski je na skoro identičnom mestu ratovao sa ocem Milutinom - iz istih razloga kao sada i on sa sinom Dušanom, ali samo u zamenjenim ulogama. Dušan je napao Stefanov dvor avgusta 1331. dok je ovaj bio u lovu kod tvrđave Peterco sa nekoliko slugu. Stefan na konju beži sa nešto malo svoje vlastele, zaboravivši čak i na kraljicu i decu, a Dušanova potera ga je bez otpora uhvatila u tvrđavi Petrič i zatočila zajedno sa celom porodicom u tvrđavi Zvečan.

Neposredno nakon Dušanovog krunisanja, Stefan Dečanski je umro 11. novembra 1331. godine i sahranjen je u svojoj zadužbini manastiru Visoki Dečani. Prema Danilovom učeniku umro je prirodnom smrću dok drugi izvori tvrde da je Dušan popustio pred navaljivanjem moćne vlastele i

odobrio, ako već i nije naredio, da se Stefan pogubi. Za smrt Stefana Dečanskog vezana je i legenda o prokletstvu Dušanovih kasnijih potomaka, a kasnije i cele srpske države. Stefan je navodno, kada su došli da ga ubiju, prokleo sina i njegove potomke. Prokletstvo se nije ispunilo na sinu, ali palo je na unuka Uroša koji je izgubio carstvo.

Uvidevši da je Vizantijsko carstvo oslabilo, Dušan odlučuje da na ruševinama Vizantije podigne imperiju mladog naroda punog snage. Nakon svih osvajanja je odlučio da se proglasi za cara. Sklopio je i dogovor sa Svetom gorom koja je vizantijskog cara oduvek smatrala za svog jedinog i legitimnog vladara.

Kralj Stefan Dušan se proglasio za cara oko Božića (25. 12. 1345.) u gradu Seru. Prema ustaljenim običajima carigradski patrijarh je krunisao careve na Istoku, a papa careve na Zapadu. Pošto se nije mogao nadati da će ga iko od njih dvojice krunisati, srpska arhiepiskopija je uzdignuta na rang patrijaršije. Arhiepiskop Joanikije je postao prvi srpski patrijarh.

Stefan Dušan je krunisan za cara Srba i Grka, Bugara i Arbanasa na Uskrs (16. 4. 1346.) u tvrđavi Kale u Skoplju. Krunisanje su obavili srpski patrijarh Joanikije i bugarski trnovski patrijarh Simeon, uz sasluženje arhiepiskopa autokefalne Ohridske arhiepiskopije, koja je nekada bila patrijaršija, kao i svih igumana manastira Svete Gore.

Vaseljenski patrijarh Kalist bacio je anatemu na srpskog cara, patrijarha i arhijereje i na taj način ih isključio iz pravoslavnog sveta. Jovan Kantakuzin je priznao Dušanovu carsku titulu, ali je  bila ograničena samo na Srbiju i to je bilo najveće priznanje koje je vizantijski car mogao da da. Dušanovu carsku titulu priznali su i svetogorski kaluđeri, ali uz uslov da u svojim molitvama na prvom mestu pominju vizantijskog, pa tek onda srpskog cara.

Dubrovčani i bosanski dostojanstvenici su u pismima upućenim u Srbiju Dušana oslovljavali kao cara, međutim ne i u pismima upućenim u Ugarsku. Ugarska nije priznavala promenu u tituli i Dušanu se obraćala kao kralju Raške. Isto je činio i papa. Mletačka republika se Dušanu i Urošu obraćala kao carevima, ali i kao kraljevima pri čemu je u drugom slučaju dodavan epitet Raxie et Grecorum (Raške i Grčke).

Jedno od obeležja Dušanove vladavine bila je i obimna zakonodavna delatnost. Izdat je veliki broj povelja. Prvi deo Zakonika proglašen je maja 1349. u Skoplju i sastoji se od 155 članova. Drugi deo donet je 1354. i sastoji se od 66 članova. Sastavljači nisu poznati, a verovatno su poticali iz kruga dvorana čija je služba bila povezana sa sudstvom.

Sadržaj Zakonika nastoji da obuhvati gotovo sve oblasti života, ali je pojedinim oblastima posvećena različita pažnja. Srbija je iza sebe imala dugu pravnu tradiciju pa su neke oblasti bile relativno dobro zakonski regulisane. Zakonik je nastavio svoj život dugo nakon Dušanove smrti.

Za razliku od ostalih Nemanjića Dušan nije kanonizovan od strane crkve.

Nagađa se o nekoliko moguća razloga: zato što postoji sumnja da je naredio ubistvo svog oca, zato što je bio surov, zato što se okrenuo Rimu u nameri da neutrališe ugarsku pretnju sa severa, zbog čega su Srbi bili blizu da se pokatoliče, a možda i zato što je uveo svoju ženu Jelenu na Svetu goru, što je strogo zabranjeno i danas.

Sahranjen je u svojoj zadužbini manastiru Svetih Arhanđela kod Prizrena. Posle Dušanove smrti nasledio ga je sin, car Uroš V, a srpsko carstvo je postepeno počelo da se raspada.

Kada su 1927. vršena arheološka iskopavanja na lokalitetu manastira, u jugozapadnom delu crkve je nađen mermerni grob za koji je ustanovljeno da je carev. U grobu su pronađene ispreturane kosti koje su na očaj tadašnjeg režima prenete 18. maja 1968. u Crkvu Svetog Marka na Tašmajdanu, gde i danas počivaju.

Srbija Danas/O.T.

Nastavak na SrbijaDanas.com...