Izvor: Politika, 05.Nov.2015, 23:02 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Život sa Hičkokom bio je strava i užas
Glumica Tipi Hedren izjavila da je bila žrtva opsesivnog seksualnog zlostavljanja slavnog filmskog reditelja koji joj je upropastio karijeru
Od našeg specijalnog izveštača
Beč – Medijsku pomamu na završnici 53. izdanja Vijenala, internacionalnog filmskog festivala, izazvao je dolazak Tipi Hedren (85), nekadašnje holivudske zvezde koja i slavu i propast svoje karijere duguje Alfredu Hičkoku. Vijenale joj je posvetio mali omaž, glumica je prisustvovala >> Pročitaj celu vest na sajtu Politika << projekcijama Hičkokovih filmova „Ptice” i „Marni”, posle kojih je na podužim podijumskim razgovorima pričala o problematičnom odnosu sa velikim engleskim režiserom, o životu sa lavovima i tigrovima i nastanku filma „Rika”.
U vrlo iskrenim i u neku ruku nerazumljivo tolerantnim izjavama o Hičkoku, Tipi Hedren je publici izjavila da seksualnog predatora lako može da odvoji od genijalnog režisera. Hedren, žrtva opsesivnog Hičkokovog interesovanja i seksualnog zlostavljanja, bila je za njega vezana neraskidivim ugovorom koji je blokirao bilo kakvu opciju rada sa drugim režiserima, što je rezultovalo krivim razvojem njene karijere u pravcu be-produkcija.
Omaž su dobili i reditelj i scenarista argentinskog nezavisnog filma Raul Perone i kultni portugalski režiser Manoel de Oliveira (1908–2015), a „u fokusu”se našao trenutno najjači predstavnik urugvajskog nezavisnog filma Federiko Veiroj. Ove godine veoma politički angažovan, Vijenale se posvetio temama finansijske krize u Grčkoj i izbegličke drame koja se odigrava pred očima Evrope. Dok se u Beču sa neverovatno velikim interesovanjem iščekivalo gostovanje bivšeg grčkog ministra finansija Janisa Varufakisa koji je pre neko veče održao predavanje na bečkom ekonomskom fakultetu, bioskopska publika bila je u prilici da u okviru specijalnog programa „Još jednom, ali suptilnije/Grčki filmovi 2005–2015” vidi filmska ostvarenja Eliasa Petropopulosa, Eve Stefani, Panosa Kutrasa, Vardisa Marinakisa, Hristosa Karakepelisa, Ektorasa Ligizosa, Kristine Kutsospiru, Janisa Fagrasa i Janisa Ekonomidesa.
„Tri R” naziv je programa koji je posvećen filmovima Marka Rapaporta, Ane-Šarlote Robertson i Žan-Kloda Rusoa, a jedan od najinteresantnijih „specijala” – uopšteno gledano i nevezano samo za ovu godinu – posvećen je Idi Lupino (1918–1995) kao producentkinji i rediteljki, a ne kao glumici. Engleska umetnica Ida Lupino je sebe zvala „Beti Dejvis siromašnih”. Svoju glumačku karijeru je započela u Londonu, a sa petnaest godina je već imala glavnu ulogu u prvom holivudskom filmu „Alisa u zemlji čuda” (1933), od koje je, iz nepoznatih razloga, odustala. Posle nekoliko uspešnih filmova u kojima nije ostala neprimećena, Lupino počinju da zamaraju neinteresantne uloge koje se pišu za žene i početkom 1940-ih odlučuje da sama uzme stvari u svoje ruke. Svih sedam dugometražnih filmova koje je Ida Lupino režirala u rasponu od 1949. do 1966. nalazi se na programu Vijenala: „Neželjeno”, „Nikada se ne plaši” (oba 1949), „Silovanje” (1950), „Na opasnom tlu”, „Surova, brza i lepa” (oba iz 1951), „Autostoper” (1953), „Bigamista” (1953) i „Problem sa anđelima” (1966). Idu Lupino su srpski gledaoci mogli da upoznaju kao rediteljku, gledajući neku od stotinak epizoda „Zone sumraka” koje je režirala. Iza kamere je stajala i za američku televizijsku seriju „Begunac” (1963–67).
.jpg)
