Izvor: Blic, 27.Jan.2004, 13:00 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Danas je Sveti Sava, školska slava
Danas je Sveti Sava, školska slava
Danas vernici i sveštenstvo Srpske pravoslavne crkve proslavljaju Svetog Savu, lučonošu srpskog duhovnog bića. On je rodonačelnik Srpske pravoslavne crkve, duhovnosti, prosvete i srpske nacije. Njegovo ime stvoreno za večnost i spominjanje jeste sinonim za naciju. On uobličava sve što je najbolje i najuzvišenije u srpskom narodu. Veliki je i nedostižan u svim oblastima nacionalnog i kulturnog života, što potvrđuju pisani izvori i >> Pročitaj celu vest na sajtu Blic << usmeno narodno predanje.
Sveti Sava je istorijska ličnost, ali je pre svega duhovna, prosvetiteljska, državnička, prva i prava ličnost srpske istorije. Rođen je kao najmlađi sin Stefana Nemanje pod imenom Rastko 1175. godine. Vaspitavan je u velikoj ljubavi, veri i čistoti. U svojoj 17. godini iskoristio je dolazak svetogorskih monaha na očev dvor, pa je zajedno sa njima otišao u Svetu goru. Rastko je u svetom manastiru Sveti Pantelejmon stupanjem u monaški red dobio ime Sava. U manastiru Vatoped je proizveden u jeromonaha. Posle nekoliko godina i njegov otac Stefan Nemanja kao monah Simeon došao je svome sinu na Svetu goru gde do tada nije bilo srpskih manastira. Pronašavši zapušteni manastir Hilandar, Sava je izmolio od vizantijskog cara Aleksija Komnena odobrenje za njegovu obnovu. Car je to potvrdio hrisovuljom kojom manastir Hilandar proglašava njihovom zadužbinom i manastirom prvog reda. Tu su se Sava i Simeon nastanili i Bogu molili. Simeon je umro nakon osam meseci, a Sava je preneo njegove svete mošti u Srbiju i na njima izmirio zavađenu braću. Arhimandrit Sveti Sava je, uvidevši da spas Srbije nije u naginjanju čas Rimu, čas Carigradu, nego u stalnosti hijerarhije, izdejstvovao nezavisnost srpske crkve 1219. godine. Napustio je Svetu goru i postao prvi srpski arhiepiskop sa sedištem u novopodignutom manastiru Žiči. Razboleo se u Trnovu u Bugarskoj gde je u svojoj 67. godini i umro. Po naredbi bugarskog cara Asena, patrijarh Joakim je sahranio telo Svetog Save u crkvi Svetih 40 mučenika da bi ga 1237. godine u manastir Mileševa preneo kralj Vladislav sa arhiepiskopom Arsenijem. Telo je u manastiru počivalo više od tri i po veka. Po zapovesti Sinan-paše telo Svetog Save preneto je u Beograd da bi bilo spaljeno na Vračaru, a pepeo razvejan. Kult Svetog Save osim kod pravoslavnih bio je razvijen i kod muslimana i rimokatolika, prvenstveno zbog svetiteljskog života. Sveti Sava je prvenstveno školska slava, ali mnogi krajevi ga slave i kao opštu slavu, pojedini zanati i mnoge porodice kao krsnu slavu. J. K.
.jpg)
