Likovna aktivnost kao misaona pojava drži umetnika otvorenim u svetu oblika. Intenzitet stvaranja  je kao  zavisnički odnos, od  uma koji ideju oslobađa i kroz emociju rađa umetničko delo. Vizuelni kontakt i mogućnost percepcije jeste primarna pri susretu sa umetničkim delom. Ako se ostvari veza između dela i posmatrača, cilj je postignut.  
Sagledavanje rada i uloge galerija mora biti sveobuhvatno i kompleksno. U današnjim uslovima  postoji raskorak u poimanju umetnosti, tu su shvatanja koja se mešaju i smenjuju. U kulturnoj prošlosti kao stvaralačko uporište, nalazi se veliki potencijal ako se ovaj izvor inspiracije,  smisleno nadogradi.
Početkom pedesetih godina prošlog veka kada je pokrenuta Prolećna izložba u novobeogradskoj galeriji, događaj  se poistovećivao sa praznikom države i mladosti. Uokvirena istorijskim i sociološkim pojmom, označavala je određenu kategoriju prikaza. Pomeranje estetskih vrednosti   teško se odvajalo od tokova socijalističkog poimanja gde su na galerijskim zidovima ruku-podruku, ravnopravno stajali školovani umetnici sa hobistima. Početkom XXI veka, galerija  dobija novu ulogu profilisanjem rada. Prevazilaženje utvrđenog toka predstavljalo je proces koji je bio posledica spoljašnjih okolnosti i prevlasti formalnog shvatanja umetnosti. Sledile su godine novih tendencija na umetničkom planu. Organizovanje definisanih i kvalitetnih izložbi uz prethodnu analizu različitih dometa, predstavljalo je sublimacija teorijskih i praktičnih iskustava.
Poslednjih decenija u savremenoj umetnosti dešavaju se bitne promene u tehnici rada i izboru materijala. Promene se pojavljuju u raznovrsnim vidovima i medijima, ali nesporna višedecenijska postojanost Majske izložbe novobeogradskih umetnika ostaje činjenica od značaja u delu nastanka opšte duhovne kulture.
LJiljana Subotić, ist. umetnosti