Istovremeno, svi pokušaji stručnjaka da pronađu bilo kakvo naučno objašnjenje za ovaj fenomen, povezujući ga sa prirodnim anomalijama, bili su neuspešni. U savremenom društvu, gde materijalizam, koji se usađuje decenijama, mirno koegzistira sa verskim uverenjima, verovanje u natprirodne sile nikako nije zajedničko svojstvo građana. Međutim, čak su i najtvrdokorniji skeptici prisiljeni da priznaju da ponekad postoje pojave za koje je teško moguće naći racionalno objašnjenje. Jedan od ovih fenomena je crkva Svetog Ilije, smeštena u Černobiljskoj zoni isključenja. Po čemu je ona poznata?
Jedinstvenost ove crkve, koja se na prvi pogled ne razlikuje od mnogobrojnih sličnih građevina, je u tome što ju je zračenje neobjašnjivo zaobišlo.
Kao što je poznato, nesreća, koja se dogodila u aprilu 1986. godine u obližnjoj nuklearnoj elektrani Černobilj, pretvorila je čitavo okolno područje u mrtvu zonu kontaminiranu radionuklidima cezijuma i joda. Ogroman broj ljudi bio je primoran da napusti svoje domove i preseli se na sigurna mesta za život. Redovna merenja specijalista pokazuju da su i danas, posle više od tri decenije, vazduh i tlo Černobilja zasićeni smrću. Oni su se pomirili s tim, shvatajući objektivne zakone onoga što se događa.
I samo na jednom mestu na teritoriji ove opustošene regije zakoni prirode su izgubili na snazi - u crkvi Svetog Ilije. Unutar njenih zidova uređaji pokazuju apsolutno dozvoljeni nivo zračenja, koji nije porastao ni u prvim godinama nakon katastrofe. Istovremeno, svi pokušaji stručnjaka da pronađu bilo kakvo naučno objašnjenje za ovaj fenomen, povezujući ga sa prirodnim anomalijama, bili su neuspešni. Štaviše, nesporno je da su i mnoge ikone koje se nalaze u ovom hramu stekle čudesne moći.
Istorija hrama, koji je zbunio savremene naučnike, ima nešto više od jednog i po veka. Međutim, kao što je jasno iz preživelih dokumenata, drvene crkve su na ovom mestu podizane nekoliko puta, jedna za drugom propadajući u požarima. Sadašnja crkva je izgrađena 1869. godine i služila je gotovo pola veka, sve dok u nju „komunistički gospodari života“, ukinuvši parohiju, nisu preneli u nadležnost brojnih privrednih organizacija. Dugo je bila smeštena prehrambena prodavnica.
1937. godine, usled još jedne antireligiozne kampanje, izdato je naređenje da se zgrada koja je nekada služila kao hram digne u vazduh, ali su bivši parohijani, prodirući unutra, legli na pod i objavili da su spremni da umru zajedno sa svojom oskrnavljenom svetinjom. Da bi izbegle otvorenu konfrontaciju sa stanovništvom, vlasti su bile prinuđene da preinače svoju odluku. Sledeći put Crkva Svetog Ilije je bila na ivici uništenja 1941. godine, kada je, pre prinudnog povlačenja sovjetskih trupa, minirana. Tada je ponovo spasen samo zahvaljujući posvećenosti lokalnih stanovnika. Posleratne godine bile su obeležene određenim ublažavanjem vladine politike prema religiji, što je dovelo do oživljavanja pojedinih, prethodno ukinutih parohija. Među njima je bila i pravoslavna zajednica crkve Svetog Ilije, koja je postojala do kobne 1986. godine.
Posle strašne katastrofe koju je čovek stvorio u nuklearnoj elektrani u Černobilju 26. aprila 1986. godine, sve crkve smeštene u kontaminiranom području, uključujući i crkvu Svetog Ilije, zatvorene su. Međutim, nakon nekoliko godina, ukrajinske vlasti počele su da dobijaju mnoga pisma sa zahtevom da otvore ovu crkvu i dozvole održavanje bogosluženja u njoj. Poruke su stizale od lokalnih stanovnika, koji su odbili da se presele van kontaminirane teritorije, kao i od bivših zaposlenih u NPP, koji su izrazili želju da žive ostatak svog života bez napuštanja zone radijacije.
Pre nego što su doneli odluku o ovom pitanju, vlasti su dale uputstva za merenje nivoa zračenja u hramu, planirajući, na osnovu dobijenih rezultata, da vernike odvrate od njihovog ludog poduhvata. Međutim, na opšte zaprepašćenje, instrumenti nisu zabeležili nikakva odstupanja od norme i dobijeno je odobrenje za nastavak verskog života u njemu. Međutim, ni jedan pokušaj da se pronađe objašnjenje za ovaj fenomen, iako je ostao u okviru materijalizma, nije bio ovenčan uspehom.
Navešćemo još jednu činjenicu - koliko iznenađujuću, toliko i nepobitnu. Činjenica je da se tačno 10 godina pre izbijanja tragedije, na stranicama novina "Černobil" pojavio feljton ironičnog naslova „Izumi crkvenjaka“.
Tih godina još uvek se vodila aktivna ateistička propaganda i redovno su objavljivani slični članci, ali u ovom slučaju autor je, neskrivenim ismevanjem, rekao da su, prema rečima parohijana crkve Svetog Ilije, svi bili svedoci čuda: na nebu iznad glave pojavio se lik Presvete Bogorodice, koja je u rukama držala grančice pelina i blagosiljala hram s njima. Svi su istovremeno primetili da je Njeno lice bilo puno tuge.
Ovaj članak bi bio zaboravljen da autor nije naznačio tačan datum onoga što se dogodilo - 26. aprila 1976. godine, drugim rečima, tačno 10 godina pre tragedije, i koji se ponavljao dan za danom...
U crkvi postoji i posebna ikona - zove se „Černobiljski spasitelj“. Nju je u snu je video jedan od likvidatora, partijski organizator nuklearne elektrane u Černobilu Jurij Andrejev, koji je dobio veliku dozu zračenja i bio u ozbiljnom stanju u bolnici. Šokirani čovek je o tome rekao sveštenicima.
Ubrzo je odgovarajuća ikona naslikana u Trojično-Sergijevoj lavri i osvećena u Kijevu. Prikazuje Isusa Hrista sa Bogorodicom i Arhangelom Mihajlom. Oni stoje na oblacima, a ispod njih, na zemlji, su heroji-likvidatori (lekari, građevinari, vatrogasci itd.) I duše mrtvih.
Zanimljivo je da se nakon naslikavanja ove ikone Jurij Andrejev oporavio.
Kurir.rs/Prijatelji Božiji
NE PROPUSTITE
