Tri decenije od pada Berlinskog zida

Betonska prepreka duga čak 155 kilometara predstavljala je granicu između Zapadne i Istočne Nemačke, sagrađena je 1961. godine.

Zid, koji je delio i dva međusobno suprotstavljena ideološka bloka, trebalo je da spreči bekstvo radnika i političkih neistomišljenika. 

Ogroman odliv radne snage umnogome je uticao na privredu Istočne Nemačke. Prema podacima portala Nemačka istorija u dokumentima i slikama (GHDI), koji kao izvor navodi zapadnonemačke vlasti, od 1949. do 1962. u Zapadnu Nemačku prebeglo je više od 2,7 miliona ljudi, dok se taj broj do 1989. godine sveo na oko 550.000.

Zvanična verzija istočnonemačkih vlasti je bila da je zid "antifašistička zaštitna barijera", sa ciljem da odvrati agresiju sa Zapada.

Zid je fizički podelio grad i kompletno okružio Zapadni Berlin. Tokom izgradnje zida, istočnonemački vojnici i borbene grupe radničke klase su stajale na granici, sa naređenjem da pucaju na svakog ko pokuša da prebegne.

Kompletna granica između Istočne i Zapadne Nemačke je zatvorena zidovima, minskim poljima i drugim preprekama.

Procenjuje se da je u incidentima prilikom pokušaja prelaska zida poginulo najmanje 140 osoba, uključujući i graničare.

Liberalizacija kasnih osamdesetih, povezana sa velikim ekonomskim padom, sve slabijim uticajem Sovjetskog Saveza i zvanične politike Perestrojke, dovela je do slobodnijeg pograničnog režima u Istočnoj Nemačkoj, a kulminirala je masovnim demonstracijama i padom tamošnje komunističke vlasti.

Kada je 9. novembra 1989. emitovano saopštenje istočnonemačke vlade da će prelazak u Zapadnu Nemačku biti dopušten, mase istočnih Nemaca su se približile i zatim i prešle zid, a njima je u susret sa druge strane došao i veliki broj zapadnih Nemaca u slavljeničkoj atmosferi.

U roku od nekoliko nedelja veći deo zida uništila je euforična masa, a njegov pad je bio prvi korak ka ujedinjenju Nemačke, koje je zvanično završeno 3. oktobra 1990. godine.