Izvor: KMnovine.com, 25.Dec.2018, 10:01 (ažurirano 02.Apr.2020.)
Zoran Čvorović: Rat na polju kolektivne svesti
Kako je etnoinženjering koji je Beč sprovodio u Galiciji, oblikujući poseban ukrajinski identitet, poslužio kao obrazac hrvatskoj međuratnoj politici koja je na područjima Crne Gore, Makedonije, Vojvodine i BiH stvarala od tamošnjih Srba posebne etničke skupine.
Piše: dr Zoran Čvorović
Brojne činjenice pokazuju da je klasični >> Pročitaj celu vest na sajtu KMnovine.com << i hibridni rat koji zapadna civilizacija već više vekova vodi protiv pravoslavnog srpskog i ruskog naroda ušao u završnu fazu. Pri tome, nesrazmera koja postoji između stepena angažovanosti Zapada na ruskom i srpskom frontu i očigledne idejne i upravljačke krize u kojoj se našla zapadna civilizacija, jasno pokazuje da srpska i ruska strategija odbrane ne može da počiva na pukoj nadi da će neprijatelj usled duhovno-istorijske potrošenosti jednostavno sam upasti u kolaps.
Koban proces
Pošto se hibridni rat vodi na polju kolektivne svesti jednog naroda, uspeh u borbi zavisi direktno od umešnosti neprijatelja da u kolektivnoj svesti jednog naroda instalira nove pojmove i vrednosne stereotipe. Kako je cilj svakog rata uništenje neprijateljske žive sile, u hibridnom ratu se neprijateljska vojna sila izbacuje iz stroja time što se propagandnim sredstvima razara jedinstveni nacionalni organizam, a u okviru njegovih zavičajno-geografskih posebnosti se pomoću metoda etnoinženjeringa formira neprijateljski front novih konvertitskih pseudonacija.
Imajući to u vidu, neobjašnjiva je infantilna lakoća, najčešće prouzrokovana pogubnim jugoslovenskim i sovjetskim nasleđem nacionalnog samoodricanja, sa kojom Srbi i Rusi u svakodnevnoj komunikaciji obostrano daju legitimitet lažnim nacijama kakve su crnogorska i ukrajinska. Proces odnarođivanja koji se decenijama sprovodi u Crnoj Gori i Malorusiji (tzv. Ukrajina), a koji je u poslednjih nekoliko godina dostigao vrhunac, posebno je koban za dva naroda jer se radi o teritorijama na kojima se formirala srednjovekovna srpska i ruska državnost. Ova istorijska sličnost nije jedino što povezuje veštački ukrajinski i crnogorski nacionalni identitet. Mada se Srbima ukrajinski konvertitski identitet, pošto ga isključivo posmatraju iz ugla galicijskog unijatstva, čini najbližim identitetu pokatoličenih Srba zapadne Hercegovine, istorija njegovog oblikovanja pokazuje upotrebu istih onih propagandno-psiholoških sredstava i ideološkog materijala koji su korišćeni i pri stvaranju posebnog crnogorskog nacionalnog identiteta.
Kao što se ideologija crnogorskih federalista zasnivala na tezi da je istorijski razvitak napravio kod Crnogoraca i Srbijanaca „nejednake mentalne sklopove“, pa je usled toga Crnogorcima „vječna borba za slobodu dala nov lik“, a Srbijancima „ropstvo prošaralo lik“, na istim antinomijskim premisama je počev od 1848. godine stvaran ukrajinski identitet.
Pokorni Moskalj i idealan Ukrajinac
Nasuprot pokornom „Moskalju“ koji se potčinio Tatarima, istican je idealizovani tip „Ukrajinca“ vojnika-seljaka koji je „zamenio plug i vola za sablju i konja.“ Nalik Drljevićevim federalistima, koji su se često pozivali na rasnu i nacionalnu čistotu Crnogoraca u odnosu na Srbijance koji su se mešali sa Grcima, Cincarima, Jevrejima i Ciganima, ukronacionalisti s kraja 19. i početka 20. veka su insistirali na tome da „Ukrajinci“ predstavljaju najčistiji deo slovenstva, za razliku od „Moskalja“ koji su nastali iz mešanih brakova ukrajinskih kolonista i lokalnog ugro-finskog stanovništva. Kao što su federalisti tvrdili da u Boju na Kosovu u srpskom taboru nije bilo Srbijanaca, tako su i ukronacionalisti Moskovskoj Rusiji, zbog dobrovoljnog pada pod tatarsko ropstvo i kvarenja rasne čistote stanovništva, osporavali nasleđe državnosti Kijevske Rusije, koja stoga pripada samo „državi kozaka“. Ukronacionalisti su pred zapadnjacima Moskovsku državu predstavljali kao istočnu despotiju „tatarskih hanova i Vizantinaca“, kao što su crnogorski federalisti predstavljali Srbijanca kao nekog ko je „nesposoban za pravdu, humanost, smisao za državu“.
Kreator posebnog ukrajinskog nacionalnog identiteta, različitog od ruskog, bio je zvanični Beč. Počev od 1860. godine pa sve do kraja Prvog svetskog rata, Austrija je ulagala ozbiljna sredstva kako bi kod stanovništva Galicije, koja se nalazila pod njenom kontrolom, formirala poseban ukrajinski identitet. Izrazi „Rusь“ i „rusьkiй“ se zamenjuju terminima „Ukraina“ i „ukrainskiй“, a Rusini počinju u Austrougarskom carstvu da se zvanično nazivaju „Ruthenen“, kako bi se napravila razlika u odnosu na „Russen“. Da bi se što efikasnije sproveo proces ukrajinizacije, Austrija je Galiciji dala autonomni status.
O tome da je ukrajinski identitet u početku bio neprihvaćen od lokalnog stanovništva Galicije, dovoljno govori podatak da su krajem 19. veka većinu u lokalnom sejmu činile pristalice proruske stranke, dok su ukronacionalisti dobijali mesta u bečkom parlamentu austrijskog dela dvojnog Austrougarskog carstva. Prema podacima koje je izneo I. I. Barinov, proukrajinska štampa je dobijala velika sredstva za rad ne samo iz carskog budžeta Austrougarske već i iz budžeta Ministarstva inostranih poslova Nemačkog carstva i kako su se u vreme Aneksione krize zaoštravali odnosi Austrougarske i Nemačke s Rusijom ta sredstva su se povećavala. Tako je Ukrajinski pregled 1907. godine dobio 5.400, a 1909. godine 12.000 nemačkih maraka, dok je časopis Bukovina iz Černovcija u isto vreme dobio 24.000 austrijskih kruna.
Austrijski tragovi
Formirajući poseban ukrajinski nacionalni identitet, Beč je pre svega slabio uticaj Rusije među svojim Slovenima, čiji je ugled naročito porastao posle ruske vojne pomoći Beču u gušenju mađarske pobune 1849. godine. Istovremeno, Beč je kroz aformaciju ukrajinskog identiteta izvlačio Galiciju iz poljske interesne zone i time je amortizovao zahteve Poljaka za trijalističko preuređenje Austrougarskog carstva. Nemački filozof Eduard fon Hartman se zalagao za stvaranje nezavisne Ukrajinu, sa istočnom granicom na liniji Vitebsk–Kursk–Saratov–Astrahan, koja bi prema opštem uverenju nemačke elite u vreme Prvog svetskog rata služila odbrani „evropske kulture od mongolsko-azijatskog varvarstva“.
dr Zoran Čvorović
Etnoinženjering koji je Beč sprovodio u Galiciji, oblikujući poseban ukrajinski identitet, služio je kao obrazac hrvatskoj međuratnoj politici koja je na područjima Crne Gore, Makedonije, Vojvodine i Bosne i Hercegovine stvarala od tamošnjih Srba posebne etničke skupine. Da su austrijski tragovi vidljivi i u programu crnogorskih federalista pokazuje sintagma „udružene zemalje“, koja, kako veli Marko Pavlović, predstavlja ključni pojam programa crnogorskih federalista, u kome se izražava hrvatski stav o konfederalnom, odnosno ugovornom stvaranju Kraljevine SHS. Reč je o pojmu koji su hrvatski politički prvaci još prilikom pisanja Naputaka, u predvečerje stvaranja Kraljevine SHS u novembru 1918. godine, preuzeli od rodonačelnika austroslovenskog federalizma Františeka Palackog, koji se 1848. zalagao za ustavno preuređenje Austrije formiranjem sedam posebnih, udruženih zemalja. I kao što je František Palacki svoj predlog za preuređenje Austrije u federaciju pravdao odbranom od ruskog imperijalizma i pravoslavnog panslavizma, tako su i međuratni hrvatski politički prvaci federalizaciju, a zapravo konfederalizaciju zemlje opravdavali odbranom od velikosrpske hegemonije i u tom cilju su u zatečenim istorijskim pokrajinama, po ugledu na Austriju, stvarali posebne nacije.
KM Novinama je potrebna vaša podrška - pročitajte zašto KLIK
Izvor: Pečat :: © 2014 - 2018 :: Hvala na interesovanju
.jpg)
